کجا این حرف ما بوده...
کجا این رسم ما آدمهاس
تمام دنیا رو گشتم ،فقط این رسم ما تنهاس
که وقتی آدمیت رو شغالها بردندو خوردن
فقط من سیر باشم
بقیه مُــرَدن هم مُــرَدن

ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﭼﻪ ﻗﺸﻨﮓ ﮔﻔﺖ：

ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺩﻭﺩ ﻭ ﺍﻟﮑﻞ ﺟﺎ ﻧﻤﯿﺎﯾﺪ ﺭﻓﯿﻖ ....
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﺎ ﻧﻤﯿﺎﯾﺪ ﺭﻓﯿﻖ ...
ﺭﻭﺣﻤﺎﻥ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﯾﮏ ﻗﺮﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ....

ﻃﻔﻞ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﻮﺵ ﻣﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻤﯿﺎﯾﺪ ﺭﻓﯿﻖ ....
ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺕ" ﻫﺎ" ﮐﻦ ﺍﮔﺮ ﯾﺦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ...
ﺍﺯ ﻟﺐ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ " ﻫﺎ"ﻧﻤﯿﺎﯾﺪ ﺭﻓﯿﻖ ...

ﻫﻀﻢ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻮﺝ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ ...
ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﯽ ﺳﺒﺐ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﺎﯾﺪ ﺭﻓﯿﻖ ...
ﯾﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺎﺵ ﯾﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻥ ...
ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺳﻤﺖ ﺩﻝ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ ﺭﻓﯿﻖ

وقتی همه چیز تیره

و تار به نظر می رسه،

خدا رو با این اسم

صدا کن: " یا نور"....

امیدوارم دلتون بزودی

با یه خبر خوب روشن شه..

خــــرم آن روز کـــــز ایـــن منـــزل ویــــران بـــــروم
راحت جان طلبـــــم و از پــــی جـــانان بــــروم
گـــر چــه دانم کــه بــه جایی نبـرد راه غریب
مـن به بوی ســـر آن زلف پریشان بـــروم
دلــم از وحشت زندان سکـندر بگـــرفت
رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم
چون صبا با تن بیمار و دل بـیطاقت
بـــه هـــــواداری آن سرو خرامان بـــروم
در ره او چــــو قلـم گـــر به سرم باید رفت
بـا دل زخـــم کـــش و دیـــده گــــریان بــروم
نـــذر کـــردم گــــر از این غـــم به درآیــم روزی
تا در میکـــده شـــادان و غــــزل خــــوان بـــــروم

مشکل از خودمان است!
که برای فراموش کردن یک انسان،به انسان دیگری تکیه کردیم
وقتی احساس تنهایی میکنیم
قلب زخمیِ خود را در دست میگیریم و میگردیم به امید پیدا کردن کسی که قدر قلبمان را بداند
به اولین رهگذری که رسید اعتماد میکنیم تا شاید مرهمی باشد برای زخم هایمان
و این اعتماد، خود فرصتی میشود برای دوباره و دوباره زخمی شدنمان
بی آنکه بدانیم خودمان بهترین مرهم برای خودمان هستیم
این چنین شد که نه اعتمادی برایمان ماند، نه احساسی..
میدانی..
اعتیاد به آدم ها
بدترین نوع اعتیاد است
این خودمان هستیم که خودمان را به بودنِ آدم های پوچ معتاد میکنیم.
باور کن
بیشتر اوقات
مشکل از خودمان است...

دنیا، بدون شنیدن دوست دارم با صدای مردونه جای خطرناکیه

♡

خـــدا رو چه دیدی
شاید فردا بزرگترین آرزوت رو
خدا براورده کرد
اگه محتاج یه نظر از خداوندی
بلند بگو:
الهـــی آمــین

ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﯾﮏ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺧﻮﺏ ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ
ﻭﺳﻂ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﺎﻥ
ﺁﺭﯼ ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ
ﻭﺳﻂ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﻫﺎﯼ
ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻣﺎﻥ ،
ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ،
ﻭﺳﻂ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﻤﺎﻥ
ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ..
ﯾﮏ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺧﻮﺏ ﺑﯿﻔﺘﺪ
ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺟﻨﮕﯿﺪﻥ ﻭ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﻭ ﻧﺮﺳﯿﺪﻥ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ
ﺑﺮﻭﺩ…
ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺧﻮﺏ
ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ؛
ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﻋﺖ ؛
ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ؛
ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﮐﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺻﺒﺮﻣﺎﻥ
ﻃﻠﻮﻉ ﮐﻨﺪ ﻭ
ﻏﺮﻭﺏ ﻫﻤﻪ ﻏﺼﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ
ﺑﺎﺷﺪ
ﻃﻠﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﻏﺮﻭﺑﺶ ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﺧﯿﺮ ﺍﺳﺖ

دعاکنیم
چشمانی داشته باشیم
که بهترینهاراببیند
قلبی که
خطاهاراببخشد
ذهنی که بدیهارا
فراموش کندو روحی
که عاشق خالق باشد

همه ما را ازچوب خدا ترساندند
ولی یکی
به بوسه خدا امیدوارمان نکرد!
درحالیکه خداوند
کلامش راهمیشه
بابخشنده و مهربان
آغاز میکند
بارش بوسه های بی منت خداوند
رابرایتان آرزومندیم
ویرایش توسط ***mahhsa*** (1398/6/25 , 05:28) [2]

معجزه ایست به نام دوست

که میان دل اقامت دارد

شمانمیدانیدکه چگونه بوجــود

می آیداما بودنش شادمانی می آورد

الهی دلت ای

دوست همیشه شاد باشد..

رفتم از این چشم بندایی که خارجیا موقع خواب میزنن خریدم!



که مثلا با ارامش بخوابم.
هروقت میزنم همش استرس دارم یکی بیاد بپره رو شكمم
ایرانه ... شوخی که نیس!!!?

شروع صبح یکشنبه را پر برکت

و دهانمان را خوشبو کنیم

به عطر صلوات

بر محمد (ص) و خاندان مطهرش

الّلهُم صَلِّ علی محمَّدوَآلِ محمَّد

وعجِّل فرجهُم

دَردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست
دارو فروشِ خَسته دلان را دُکان کجاست؟

کنار بگذارید آدمهای نصفه نیمه زندگیتان را!
همان هایی ک می روند دور هایشان را میزنند
در وقت اضافه شان یاد شما می افتند
همان هایی ک سراغ شمارا وقتی میگیرند
که دوروبرشان خلوت باشد.
کناربگذارید این آدمهای همیشه بلا تکلیف را
که تکلیفشان با خودشان مشخص نیست
این آدمها نه دل،دل بریدن دارند نه پای ماندن
از اینها فقظ باید فاصله گرفت
اینها بلاتکلیفیشان مسری است!
فقط آمده اند که تنها نباشند
و الا دلدادگی در کار نیست .

ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﺁﻏﺎﺯ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ
ﭘﺎﯾﺎﻧﺶ…
ﺻﺒﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺷﺐ… ﺑﺬﺭ ﺍﻣﯿﺪ؛
ﻧﻪ ﻭﻗﺖ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ،
ﻧﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ…
ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﮑﺎﺭﯼ؛
ﺷﺒﯿﻪ ﻟﻮﺑﯿﺎﯼ ﺳﺤﺮ ﺁﻣﯿﺰ،
ﺑﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻃﻠﻮﻉِ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ؛
ﺟﻮﺍﻧﻪ ﻣﯽﺯﻧﺪ…
ﻭ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻦ،
ﺍﻭﺝ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ…
ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺒﺎﺵ!!!…
ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﯼ، ﺗﯿﺸﻪ ﯼ ﺑﯽ ﺭﺣﻤﯽ ﺳﺖ؛
ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺭﯾﺸﻪﯼ ﺷﻌﻮﺭ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽﺍﺕ…
ﭘﺲ ﺗﺎ ﺩﯾﺮ ﻧﺸﺪﻩ،
ﺑﺬﺭ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﺍﻣﯿﺪﺕ ﺭﺍ ﺑﮑﺎﺭ،
ﻭ ﻣﻌﺠــﺰﻩ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﻭ ﮐﻦ

ﺷﺎﻣﻠﻮ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ :
ﺑﺘﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﯽ ...

ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺯﺩ ...
ﻭ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺏ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺏﺗﺮ ﯾﺎﺩﺵ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ

ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ
ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺮﺕ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺸﯿﺪ ...

ﻭ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭﮎ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ
ﭼﺮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ :
ﺩﻧﯿﺎ ، ﺩﺍر ِﻣﮑﺎﻓﺎﺕ ﺍﺳﺖ !

ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ
ﮐﺴﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﮔﻢ ﺷﺪﻩﺍﻡ
ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯼ
ﺩﺭﭘﺲ ﭘﺮﺩﻩﯼ ﺍﺷﮏ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ
ﻣﺄﻣﻦ ﮔﺮﻡ ﺧﺪﺍﺳﺖ
ﺍﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ
ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ

خـــــــــــــــــــــدایـــــــا؛ :
لبخند دروغــکی چرا…؟؟
خــــوب نیستـــــم . . .
گیر کرده ام در گلوی زندگـــــی…!!!
کاش می توانستم راحـــت حرف بزنم...
میان آدم های دنیایت...لال بودن را ترجیـح مـــیدهم ،
وقتی کســـی نیست عمق درد پنــهان شده در حرفهایم را حــــس کند…!!من اعتراف میکنم کم آوردم..