دلتنگتون شدم

آدمهای راستگو؛

خیلی زود خیلی راحت عاشق میشن؛

خیلی راحت احساسشونا بروز میدن؛

خیلی راحت بهت میگن دوست دارم؛

خیلی دیر دل میکنن؛

خیلی دیر تنهات میزارن؛

اما ؛

وقتی زخمی بشن؛

ساکت میشن؛

خیلی راحت میرن؛

و دیگه هم بر نمی گردند ...

زندگی اجتماعی، سرشار است از اختلاف و تضاد میان برداشتهای دیگران از ما و واقعیت وجودی ما.

خدا رو توی زمانی کع انتظار نداری ناامید شدی ولی سر میرسه دیدم... ♥️
ویرایش توسط آراز (1403/8/16 , 18:50) [2]

کسی که دوستت داشته باشه
در اوج خستگی اش هم
میاد شمارو ببینه
چون که درد دلتنگی اش
بیشتر از درد خستگی شه...

00:00♥️

ولی حسی که کنارت دارمو
با هیچی عوض نمیکنم!
دورسرت بگردم♡

جدی ۶ سال از وقتی عادل فردوسی پور خدافظی کرد میگذره ؟؟؟ انگار همین دیروز بود...
چه برگشت جالبی
ویرایش توسط آراز (1403/8/16 , 23:17) [1]

تو دانشگاه عاشق نشید
تو کمپ عاشق نشید
تو فضای مجازی عاشق نشید
تو محل کار عاشق نشید
تو خیابون عاشق نشید
تو مهمونی عاشق نشید
و...
چشم سر مزار پدر بزرگوارت عاشق میشیم

از تکراری بودن و کپی پیست کردن چنل منلای تلگرام خسته نمیشید
بخدا ما هم تلگرام داریم ما هم چنل داریم

اوضاع که بهتر شد
دنبال آدم جدید نمیریم
میمونیم کنار اونایی ک
تو روزای سخت کنارمون بودن

خدا میگه:نترس،نگران نباش،اخه من نمیزارم این طوری بمونه نجاتت میدم.

صد بار بدی کردی دیدی ثمرش را - فاطمه مهلبان
******************
روح آدمو نوازش میده.

عاشق زنی تک تیرانداز در جبهه دشمن شده ام؛ ببینمش میمیرم، نبینمش میمیرم.

به تماشای خودم بودم و دیدم،
که چه بی رحمانه تنهاست و به ناچار قوی...

کسی را دوست داشته باش،
كه ويرانهی قلب تو را
به صد آبادی ديگر نفروشد..

دوست داشتن هم باید متقابل باشه !

داستان کوتاه و زیبای خنده ، ترس و گریه عزرائیل
از عزرائیل پرسیدند：
زمانی که جان آدمها را میگرفتی تا بحال گریه کردی؟
عزرائیل جواب داد:
یک بارخندیدم،
یک بار گریه کردم
و یک بار ترسیدم.
“خنده ام” زمانی بود که به من فرمان داده شد جان مَردی را بگیرم، او را در کنار کفاشی یافتم که به کفاش میگفت: کفشم را طوری بدوز که یک سال دوام بیاورد! به حالش خندیدم و جانش را گرفتم..
“گریه ام” زمانی بود که به من دستور داده شد جان زنی را بگیرم، او را در بیابانی گرم و بی آب و علف یافتم که در حال زایمان بود.. منتظر ماندم تا نوزادش به دنیا آمد سپس جانش را گرفتم… دلم به حال آن نوزاد بی سرپناه در آن بیابان سوخت و گریه کردم…
“ترسم”زمانی بود که خداوند به من امر کرد جان مرد عالم را بگیرم نوری از اتاقش می آمد هرچه نزدیکتر میشدم نور بیشتر می شد و زمانی که جانش را می گرفتم از درخشش چهره اش وحشت زده شدم… دراین هنگام خداوند فرمود:
میدانی آن عالم نورانی کیست؟
او همان نوزادی ست که جان مادرش را در بیابان گرفتی.
من مسئولیت حمایتش را عهده دار بودم هرگز گمان مکن که با وجود من، موجودی در جهان بی سرپناه خواهد بود…

دلم
گویی چو موج
از خود گریزان است...

هر شب به یادت میکشم از سینه آهی
آتش بیار شعر هایم روبه راهی؟