بیا سر بنهم نشانهایت بشوم

دل منو بردی☺

بزن ریتمو با من

بهقول ایپک انگون، نویسندهی ترک :
"دلم نمیخواهد بیرون بروم
دلم نمیخواهد کتاب بخوانم
در خانه بیقرارم
حتی دلم نمیخواهد با کسی حرف بزنم
منتظرم، فقط منتظرم
و دردناکتر از همه این است
که نمیدانم منتظر چه چیزی هستم."

سلامت ی حال خش☺

ای خدای مهربان کمکمان کن ما که جز تو پناهی نداریم شفا ده بیماران را

بچه ها جون عیدتون مبارک ❤

دلم اون شبا از زمستان رو میخواد که یک دفعه برف با شدت شروع میشد و هر از چند گاهی میرفتیم پشت پنجره یا برای اطمینان بیشتر یه سر میرفتیم حیات و پیشبینی میکردیم که فردا مدرسه بازه یا بسته و چه ذوقی میکردیم که صبحش ماشینای بلندگو دار هوار میکشیدن که مدارس تعطیل و اون روزش جشن ما بودش و اگه مدرسه هم باز بود اولش پکر بودیم و باعث خنده بزرگترا ولی به مدرسه که میرسیدیم بازم اون روز میشد عید بازی.
اون روزا رو واقعا میشه اسمش گذاشت عید.
الآن حتی برف هم نیست و زمستانا به پاییز و بهار بیشتر شبیه تا زمستان

دکتر انوش میگه.
دل بکن تا جون نکنی!!
اما مشخص نمیکنه اونی که دل و جونت بهش گره خورده رو باید چکارکرد دقیقا!

فقط اینجاش که میگه:بی انصافی نکن به قلب من بی احترامی نکن به غیر من تو انتخابی نکن آهای زیبای بی دل.
ویرایش توسط مهدی (1403/11/7 , 23:02) [1]

گنه کردم گناهی پر ز لذت

کنار پیکری لرزان و مدهوش

خداوندا چه می دانم چه کردم

در آن خلوتگه تاریک و خاموش

نگه کردم به چشم پر ز رازش

دلم در سینه بی تابانه لرزید

ز خواهش های چشم پر نیازش

در آن خلوتگه تاریک و خاموش

پریشان در کنار او نشستم

لبش بر روی لبهایم هوس ریخت

ز اندوه دل دیوانه رستم

فروخواندم به گوشش قصهٔ عشق :

تو را می خواهم ای جانانهٔ من

تو را می خواهم ای آغوش جانبخش

تو را ، ای عاشق دیوانهٔ من

هوس در دیدگانش شعله افروخت

شراب سرخ در پیمانه رقصید

تن من در میان بستر نرم

به روی سینه اش مستانه لرزید

گنه کردم گناهی پر ز لذت

درآغوشی که گرم و آتشین بود

گنه کردم میان بازوانی

که داغ و کینه جوی و آهنین بود

بچه که بودیم
بزرگترین تهدید خانم جان این بود که چادرشو برداره و بگه خدانگهدار من رفتم و ما چقد از این رفتن میترسیدیم و چقد التماس خانم جان میکردیم که نره
و خانم جان هم چادرشو کنار میزاشت و میموند
کسایی که میاومدن مهمانی و برامون عزیز بودن کفشاشون رو مخفی میکردیم تا بیشتر بمونن و وقتی با هزار قول که زود برمیگردیم کفشاشون رو میآوردیم و میرفتن.
بزرگتر که شدیم یاد زندگی بهمون یاد داد خانم جان خودش نمیخواست بره وگرنه به التماس ما گوش نمیداد
یاد گرفتیم هر مهمون عزیزی که اومد هرچقد هم عزیز باشه آخرش میره.
دیگه کفش کسی رو مخفی نکردیم و از اومدن ها زیاد خوشحال و از رفتن ها چندان ناراحت نشدیم.
یاد گرفتیم آدما هر چند روز هم که بمونن یا به خواست خودشون میرن یا به جبر زمونه

یارب ,ز جهان لطف ط کافیست مرا

جهانم بودی رفتی جهان تلخ شده است..

شبنم خانم

بهای هر تجربه.
زخمی روی قلب
و تارهای موی سفید شدست.
ارزش نداره آدم این بها سنگین رو برای تجارب بی ارزش خرج کنه

خوشم میاد ادم نون ذاتشو میخوره تو که مشخصه چیز خوبی گیرت نمیاد.

#اگ میبینی خیلی گاوی، کف مشهدم ☹️
ویرایش توسط Mahsa (1403/11/2 , 08:47) [1]

ع من خوشت نمیاد راتو کج کن ن قیافتو