ﺩَﺭﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻋِﻠّـﺖِ ﻟَﺒﺨﻨﺪ ﺷَﻮﯼ ،
ﻭَ ﺩِﻟﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻻﺕ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﻏَﻢ ﺑﺎﺷﺪ

ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ
ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ، ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ
ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﺗﻠﺦ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﮐﻨﺪ
ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺁﻏﺎﺯ

هو و وف خدایاشکرت

و اینک خواب مارا میرباید

به یه مرد ایرانی میگن : نماز میخونی؟ میگه عادت ندارم?
میگن : روزه میگیری؟ میگه طاقت ندارم?
میگن : مسجد میری؟ میگه وقت ندارم
میگن : خیرات میکنی؟ میگه درآمد ندارم?

میگن : صیغه میکنی؟ میگه آره بابا دیگه کافر که نیستم !!!!?

به افتخار همه ی مردای ایرانی که هنوز ذره ای ایمان تو وجودشون هست.✌?

ایرانیا اگر از کرونا نمیرند

از غصه ی اینکه «معلما بیکار تو خونه نشستند و حقوق میگیرند»
دق میکنن و میمیرن
ویرایش توسط ***mahhsa*** (1399/1/12 , 00:23) [2]

مکالمه ما و مسئولین :?



گفتم غم تو دارم، گفتا غمت سرآید..
گفتم که نان گران شد، گفتا گرانتر آید!

گفتم ز نرخ قصاب، فریاد ما بلند است..
گفتا که گوشت کم خور، تا حاجتت بر آید!

گفتم چرا کم است این، یارانه های نقدی..
گفتا خموش غافل، این نیز هم نیاید!

گفتم که از گرانی، جانم به لب رسیده..
گفتا تحملش کن، تا جان تو درآید...!! ?

دوستم بعد از یک سال پیام داده :
سلام درس رو ول کردم ، زنم رو هم طلاق دادم ، ورشکست شدم تو چه خبر ؟



منم واسه اینکه کم نیارم گفتم : سلام ، من پارسال فوت کردم ??

از آمدنم نبود گردون را سود

وز رفتن من جاه و جلالش نَفُزود

وز هیچ کسی نیز دو گوشم نَشُنود

کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود


?حکیم عمر خیام

قباد : به جون امیدت قسم بخور که دیگه بهش فکر نمی کنی.

شهرزاد : من بهت دروغ نمیگم قباد، خاطره ها که نمی میرن، می میرن؟ این اتاق تاریک ذهن، آزادترین جای جهانه، همه چی از توش میاد و میره، فکر رنگ خیال خاطره. مهم اینه که چیو نگه می داری چیو می ریزی دور. من اینو یاد گرفتم قباد.

قباد : شهرزاد نمی دونی بدون، من با تو چیزایی پیدا کردم که هیچوقت تو زندگیم نداشتم. نمی خوام از دستش بدم.

چقدر کلمه «سابق» عجیبه. عشق سابق، خونه سابق، آدم سابق. یه جوریه انگار داریم به جای زخمهامون نگاه میکنیم

به به

دل تنگی هر اسمی بزاری روش بازم همونه
تویی یه مشت خاطره و یکی که دیگه یا نیست یا چنان ازت دور شده که بینتون یه دره عمیقه حتی اگه از لحاظ فیزیکی کنارت باشه

ﺑﺎ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﮑﻨﯿﺪ
ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ
ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﻮﻧﺪ
ﺁﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﻮﺩ
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ

یک روز از سرِ بی کاری به بچه های کلاس گفتم انشایی بنویسند با این عنوان که "فقر بهتر است یا عطر؟"
قافیه ساختن از سرگرمی هایم بود.
چند نفری از بچه ها نوشتند "فقر".
از بین علم و ثروت همیشه علم را انتخاب می کردند.

نوشته بودند که "فقر" خوب است چون چشم و گوش آدم را باز می کند و او را بیدار نگه می دارد ولی عطر، آدم را بیهوش و مدهوش می کند.
" عادت کرده بودند مزیت فقر را بگویند چون نصیبشان شده بود!

فقط یکی از بچه ها نوشته بود "عطر". انشایش را هنوز هم دارم. جالب بود.
نوشته بود "عطر حس هایي را در آدم بیدار می کند که فقر آنها را خاموش کرده است".

هو و وف خدایاشکرت