خبببب ببین کی اومدهههه :
:

بابت بیشعوری مسیح یا همون امیر علی پژمان عذر میخوام .
حذف اکانت شد و دیگه هم اینجا پیداش نمیشه.

ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻭ ﺯﺍﺭ
ﺳﻮﯼ ﻣﻨﺰﻟﮕﻪ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﺧﻮﯾﺶ
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ
ﺩﻝ ﺷﻮﺭﯾﺪﻩ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺧﻮﯾﺶ
ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﺩﻭﺭ
ﺷﺴﺘﺸﻮﯾﺶ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻧﮕﺎﻩ
ﺷﺴﺘﺸﻮﯾﺶ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﻟﮑﻪ ﻋﺸﻖ
ﺯﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺑﯿﺠﺎ ﻭ ﺗﺒﺎﻩ
ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭﺵ ﺳﺎﺯﻡ
ﺯ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺟﻠﻮﻩ ﺍﻣﯿﺪ ﺣﺎﻝ
ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﮕﻮﺭﺵ ﺳﺎﺯﻡ
ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﺲ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎﺩ ﻭﺻﺎﻝ
ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﺩ ،ﻣﯽ ﺭﻗﺼﺪ ﺍﺷﮏ
ﺁﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﮐﻪ ﺑﮕﺮﯾﺰﻡ ﻣﻦ
ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﯼ ﭼﺸﻤﻪ ﺟﻮﺷﺎﻥ ﮔﻨﺎﻩ
ﺷﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﭙﺮﻫﯿﺰﻡ ﻣﻦ
ﺑﺨﺪﺍ ﻏﻨﭽﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩﻡ
ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻢ ﭼﯿﺪ
ﺷﻌﻠﻪ ﺁﻩ ﺷﺪﻡ ﺻﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ
ﮐﻪ ﻟﺒﻢ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻟﺐ ﻧﺮﺳﯿﺪ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻨﺪ ﺳﻔﺮ ﭘﺎﯾﻢ ﺑﺴﺖ
ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻟﺐ ‚ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺩﻝ
ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭ
ﺍﯼ ﺍﻣﯿﺪ ﻋﺒﺚ ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ

دست میکشم از مشغله های ریز و درشت.
یک فنجان چای میریزم.
مینشینم کنار پنجره
و فکر میکنم

فکر میکنم...

ﺑﺮﺧﯿﺰ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﺩﺭﺳﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﻮﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ ، ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﮎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ
ﺟﺰ ﺭﻧﺞ ﺳﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﻔﺴﯽ ﺗﺎ ﻗﻔﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺍﺯ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺳﺎﻻﺭ ﺧﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺭﻭ ﻭ ﺑﺎﺯ ﭘﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺗﺎ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ
ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﻫﻢ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺧﻮﯾﺸﻢ ، ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ ﺍﻣﺎ
ﺁﻥ ﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﮔﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺁﻥ ﮐﻬﻨﻪ ﺩﺭﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻢ ﺯﺧﻤﯽ ﺑﺮﻑ ﺍﺳﺖ
ﺣﯿﺜﯿﺖ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻍ ﻣﻨﻢ ، ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺗﻮﺍﻡ ، ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ
ﻓﺮﺩﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﻧﻔﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺷﺎ ﻣﺮﮒ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﺎﺏ
ﺍﺳﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺎ ﺟﺰ ﻫﻮﺳﯽ ﻧﯿﺴﺖ

بین شادمانی و خردمندی تفاوت وجود دارد: کسی که خود را خوشحالترین آدم میداند واقعاً همینطور است اما کسیکه خود را عاقلترین میداند، معمولاً بزرگترین احمق است.

ﺁﻩ ، ﺗﺎﮐﯽ ﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﺯ ﻧﯿﺎﯾﯽ ، ﺑﺎﺯﺁ
ﺍﺷﺘﯿﺎﻕ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺳﻮﺧﺖ ﮐﺠﺎﯾﯽ، ﺑﺎﺯﺁ

ﺷﺪﻩ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﮐﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺗﻮ، ﻣﺎﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ
ﮔﺮﻫﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮﺧﻮﻧﺮﯾﺰﯼ ﻣﺎﯾﯽ ، ﺑﺎﺯﺁ

ﮐﺮﺩﻩﺍﯼ ﻋﻬﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﺁﯾﯽ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﯽ
ﻭﻗﺖ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻟﻄﻔﯽ ﺑﻨﻤﺎﯾﯽ، ﺑﺎﺯﺁ

ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽﺁﯾﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ
ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﭼﺮﺍﯾﯽ، ﺑﺎﺯﺁ

ﻭﺣﺸﯽ ﺍﺯ ﺟﺮﻡ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺰ ﺳﺮ ﺁﻥ ﮐﻮ ﺭﻓﺘﯽ
ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﺟﻔﺎﯾﯽ، ﺑﺎﺯﺁ

"وحشی بافقی"

خوووواهشن تشریف فرما شید چتروم فک بزنیم :

ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ
ﺣﺘﯽ ﺑﯽ ﺩﻟﯿﻞ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﯽ
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﺸﮑﻼﺕ
ﺁﺭﺍﻡ ﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮﺩ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺎﺷﯽ
ﺍﻣﯿﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺖ
ﻭ ﺳﺨﺘﯽ،ﺑﺨﺸﯽ ﮔﺬﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺍﻣﯿﺪﺕ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﻪ

ﺗﻤﺎﻡ ﯾﺎﺱ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺍﺯ ﮐﺮﺑﻼ ﺑﺮﺩﻡ / ﭼﻮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﯾﮏ ﭼﻤﻦ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﺁﻭﺭﺩﻡ / ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﺭ ﺳﻮﻏﺎﺕ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻣﺎ / ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﺑﻼ ﺩﺍﻍ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺁﻭﺭﺩﻡ ... ﺍﺭﺑﻌﯿﻦ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺗﺴﻠﯿﺖ ﺑﺎﺩ

بی همگان ب سر شود
بی تو ب سر نمیشود
داغ تووو دارد این دلم
جای دگر نمیشود
:

ﮐﻨﺪﯾﺲ ﺗﯿﺎﺭﺍ ﺍﻟﻤﻮﺭ ﺩﺧﺘﺮﺑﭽﻪﺍﯼ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺯﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺟﯿﻦ ﺍﻟﯿﺰﺍﺑﺖ ﻧﯿﻮﻣﯿﮑﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. ﮐﻨﺪﯾﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﺪﯾﺪﺵ ﻫﯿﭻ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻋﺼﺒﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ، ﻣﺎﺩﺭ
ﻗﺒﻠﯽﺍﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺖ
ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮﺑﭽﻪﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻋﻤﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻬﺰﯾﺴﺘﯽ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟﯿﻦ به ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﺪﯾﺪ ﺍﻭ، ﺑﺎ ﻣﺘﺨﺼﺼﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﮐﺮﺩ
ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﺪﯾﺪﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﯼ ﺟﺪﯾﺪﺵ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮﺍﻧﻪﺍﺵ ﺑﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺑﺮﺳﺪ.
ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﯼ ﺗﺠﻮﯾﺰﯼ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﺜﺒﺘﯽ ﺭﻭﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﺪﯾﺲ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﻣﯽﮐﺮﺩ.
ﺟﯿﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﯾﻞ ﺳﺎﻝ ۲۰۰۰ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺍﻭﺭﮔﺮﯾﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺍﯾﺎﻟﺖ ﮐﻠﺮﺍﺩﻭ ﺑﺮﻭﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻻﺭ،ﻣﺘﺨﺼﺼﯿﻨﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ ﺭﻭﺵ ﺩرﻣﺎﻧﯽ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «ﺗﻮﻟﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ» ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ کندیس ﺭﺍ ﻣﺪﺍﻭﺍ ﮐﻨﻨﺪ.
ﮐﺎﻟﯿﻦ ﻭﺍﺗﮑﯿﻨﺰ، ﺟﻮﻟﯽ ﭘﺎﻧﺪﺭ ﻭ ﺩﻭ
ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺩﯾﮕﺮ، ﺩﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻪ پیچیدند ﻭ ﺭﻭﯾﺶ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﻟﺸﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺩﺭﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻣﺘﺨﺼﺼﺎﻥ ﻭﺯﻥ بدن ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺩﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻼﺵ ﮐﻨﺪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﯿﺎﯾﺪ.
ﻣﺘﺨﺼﺼﺎﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﮐﻨﺪﯾﺲ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﺪﯾﺪﺵ ﺭﺍ ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻨﺪﯾﺲ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻭﺯﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎ ﻭ ﺩﺳﺖﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨد(ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮ ۳۰۵ ﮐﯿﻠﻮﮔﺮﻡ ﻭﺯﻥ ﺭﻭﯼ ﺍﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ).
ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺳﺖﻫﺎ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﺵ ﻭ ﺟﺎﻣﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﺵ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ،اجازه ﻧﻤﯽﺩﺍﺩ ﺗﺎﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﺪ.
ﺷﮑﺎﯾﺖ، ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺟﯿﻎﻫﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺍﻭ ۱۱ ﺑﺎﺭ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﭘﺎﻧﺪﺭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽﮔﻔﺖ: «ﺩﺭﺳﺘﻪ. ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻵﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻤﯿﺮی» ﻭ ﺗﺼﻮﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻤﯿﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ. ﻣﺠﻤﻮﻋﺎً ۴۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻣﯽﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ﻣﯽﭘﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮﺩ ﯾﺎ ﻧﻪ. ﺍﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ «ﻧﻪ».
ﭘﺎﻧﺪﺭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ: «ﺭﻫﺎ ﮐﻦ، ﺭﻫﺎ ﮐﻦ، ﺭﻫﺎ ﮐﻦ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﯿﺎﯾﯽ!» ﻭ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺟﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﻣﺘﺨﺼﺼﺎﻥ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮﺩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﺮﻭﻧﺪ. ﻭﺍﺗﮑﯿﻨﺰ ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﭘﺎﻧﺪﺭ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺳﭙﺲ ﺑﺎﻟﺸﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﺵ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﮐﻨﺪﯾﺲ ﺑﺎ ﻟﺐ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﺒﻮﺩ، ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺤﺮﮎ ﻫﻤﺎﻥﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﻧﻔﺲ ﻧﻤﯽﮐﺸﯿﺪ. ﺩﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺮﮒ ﻣﻐﺰﯼ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ «ﻧﻪ» ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﻣُﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
=====
ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻭﺍﻗﻌﯽ بود ﻭ ﺭﻭﺵ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ «ﺗﻮﻟﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ» ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺑﺎﻋﺚ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

یکی از شاگردان آقای جوادی املی میگفتند:
نگویید جا مانده ایم....!!
کسی ک قلب و روحش رفته جامانده نیست....
جامانده اونی هست ک عشق و طلب وزیارت اربعین ،به ذهنش هم نمیرسه و علاقه ای نداره,,,,
اگر ب هر دلیلی اشتیاق وطلب رفتن هست وشرایط جور نشده، حتما خیری بوده وثواب نیت را برده اید وشاکر باشید و نگویید جامانده ایم!
همین.....!!

ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺁﺭﺍﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ
ﺧﻨﺪﻩ
ﻧﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺁﺭﺍﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺳﮑﻮﺕ
ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺧﯿﺲ ﺭﻭ ﺑﻪ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﯿﮑﻨﯽ
ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ:

ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻣﯽ
ﮐﻨﺪ
ﻫﯿﭽﮑﺲ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ
ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺳﻘﻮﻁ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ
ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﻭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ
ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ
ﺭﻧﮓ ﻋﻮﺽ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ
ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ
ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻮﺫﯾﺎﻧﻪ ﻭ
ﭘﺎﻭﺭﭼﯿﻦ ﺭﺧﻨﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ؛
ﻗﺪﻡ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺣﺬﻑ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ
ﺧﻮﺏ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﻢ
ﺷﮏ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪﯼ ﺭﺍ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ
ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺩﺍﺷﺖ

ما هم بلديم،ولی مانعی به اسم شخصيت وجود داره

ﺣﻮﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ
ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﺩﻣﻬﺎ
ﺍﺣﺴﺎﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺑﻼﺗﻜﻠﻴﻔﻰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﺪ
ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺷﻴﺮﻳﻦ
ﻧﻴﺴﺖ
ﮔﺎﻫﻰ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﺮﮒ ﺩﺍﺭﺩ.
.....

انســــــــان معتقد ومسىــًـول ، برای دشنام هایـــــش نیز ارج و حرمت

قاىـــًــل است,,,,,

ومن هرگــــــز آن را در نثار ب کســــانی ك اساسا وجــــــــود ندارند

تباه نمیکنم,,,,,,,

دکتر علی شریعتی

#################################

::