یکی از تفاوتهای بزرگ و جالب حافظ و مولانا نگاهشون به مسأله عشق بوده. حافظ در عین ستایش عشق، میگه با عشق قراره مشکلها و مصیبتها و موج خونفشان رو تجربه کنی و بهش لقب «مکتب غم» رو میده.
اما عشق در نگاه مولانا، مصیبت و غم نداره. مولانا اصلا غم رو نمیشناسه. سراسر شادی و تجربههای زیباست. هرگز بابت اینکه عاشق شده پشیمون نشده و گلهای نکرده و وقتی میگه «من بی دهان خندیدهام» این خندهها رو نتیجۀ عشق میدونه.
در نتیجۀ عشقه که میگه «تابش جان یافت دلم»