هدف از کنترل نفس، دستیابی به تعادل است نه سرکوب احساسات. هر احساس، ارزش و تاثیر خاص خود را دارد. زندگی بدون شور و اشتیاق و تمایل، نوعی فعالیت عصبی یکنواخت و بی ثمر خواهد بود. اما همانطور که ارسطو گفته است آنچه در این پهنه طلب می شود تناسب احساسات است یعنی ابراز احساسات متناسب با شرایط.
هنگامی که هیجانات به مقدار زیاد فروخفته و خاموش باشند کسالت خاطر، یکنواختی و جدایی میآورند و هنگامی که از کنترل خارج و دچار افراط میشوند آن وقت نامعقول شده و موجب افسردگی فلج کننده، نگرانی جانکاه، خشم شدید و اضطراب دیوانه وار میشوند.
بنابراین کنترل و اداره ی احساسات برآشفته، کلید بهداشت عاطفی انسان است. هر نوع افراط گرایی موجب تحلیل رفتن مقاومت فرد میشود. از طرفی این بدان معنا نیست که ما همواره باید در یک نوع احساس و هیجان غوطهور باشیم. مثلا شاد بودن دائمی در بعضی افراد، در واقع نوعی بی تفاوتیِ نهفته در زیر آن چهره های خندان را نشان می دهد. حرف های زیادی میتوان در خصوص کمک سودمند رنج و محنت به زندگی معنوی و خلاق بیان کرد. در واقع رنج کشیدن میتواند روح آدمی را متعادل کند.
یعنی ناملایمات به همان اندازهی شادیها میتوانند به زندگی رنگ و بو ببخشند. اما باید مراقب بود که توازن برقرار باشد.

" دنیل گلمن "