یک پرواز هم هست از شهر ما به شهر مجاور که با این هواپیماهای ملخی انجام میشود.
داخل هواپیمایش شبیه مینیبوسهای سیدخندان رسالت است که آنسالها سوار میشدیم، همانها که کرایهاش دو تومان بود، دو تا تک تومان.
این هواپیما در هر پرواز دهدوازده نفر مسافر جابهجا میکند.
اینها مهم نیست. چیزی که مهم است این است که همیشه قبل از پرواز خلبان یکچیزهایی را روی همان صفحهی قدیمی جلویش چک میکند، بعد نگاهی به مسافران میکند و مثلا به یک آقای چاق که آنسمت هواپیما نشسته میگوید که جایش را با خانم جوانی که مثلا این سمت نشسته عوض کند، یا گاهی یکی را از ردیف آخر میکشد ردیف اول و از ایندست.
همهی اینها هم برای این است که این هواپیما وزن دوطرف و عقب و جلویش یکی باشد و مسافران بهسلامتی به مقصد برسند، هم آن آقای چاق، هم آن خانم جوان.

اینها را گفتم که یعنی گاهی هم چارهی کار ما در همین است، در کم و زیاد کردن وزن اینطرف و آنطرف زندگی.
گاهی راز تعادل همین است، جابهجایی آدمها، دور کردن یکی، نزدیک شدن به دیگری، مثل همان جابهجا کردن یک آقای چاق با یک خانم جوان.

این به نفع همهی مسافران است،
به نفع من، شما، آقای چاق، خانم جوان.


? امیرعلی بنیاسدی