در خیالات خودم درزیر بارانی که نیست
میرسم باتوبه خانه،از خیابانی که نیست

مینشینی روبه رویم خستگی در میکنی
چای میریزم برایت توی فنجانی که نیست

بازمیخندی ومیپرسی که حالت بهتر است؟
بازمیخندم که خیلی,گرچه میدانی که نیست