مدیران ﻋﺎﻣﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﺰﯾﻨﻪﻫﺎﯼ ﻣﻤﮑﻦ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﯿﭻﮐﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ. ﺑﻨﮕﺎﻩﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﺍ ﻫﺪﻑ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺩﺳﺖﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﻫﯿﭻﮐﺪﺍﻡ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﯽﯾﺎﺑﻨﺪ. ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻫﯿﭻ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﺟﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﯾﮏ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﻭﺳﻮﺍﺳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻫﻨﺪﻭﺍﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ؛ ﻭﻟﯽ ﮔﺰﯾﻨﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯾﻤﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ. ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻪﺭﺍﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪﻗﯿﻤﺖ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻣﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ. ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ. ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﮐﺴﺐﻭﮐﺎﺭ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﯿﺎﻧﯿﻪﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺸﻐﻮﻝﺷﺎﻥ ﺷﻮﯾﻢ. ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽﺗﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﯿﺪ: ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﯿﺪ، ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﺪ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺣﺴﺎﺏﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺑﺮﺳﯿﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮔﺰﯾﻨﻪﺍﯼ ﻣﻄﺮﺡ ﺷﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﺮﺍﻍﺷﺎﻥ ﺑﺮﻭﯾﺪ ﻭ ﺩﺭﮔﯿﺮﺷﺎﻥ ﺷﻮﯾﺪ ﺑﺴﻨﺠﯿﺪ. ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻠﯽ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ. ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺳﺨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﯿﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﺭﯼ ﮔﺸﻮﺩﻩﺷﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ﻭ ﺫﻫﻦﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﻨﯿﺪ، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻟﯿﺴﺖ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﻨﯿﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩﻫﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﻩﻫﺎﯼ ﺩﺭﺷﺎﻥ ﺑﻪﺭﺍﺣﺘﯽ ﺑﭽﺮﺧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﺩ.
« ﺭﻭﻟﻒ ﺩﻭﺑﻠﯽ »