درویشی را ضرورتی پیش آمد، گلیمی از خانه یاری بدزدید.
حاکم فرمود که دستش بدر کنند.
صاحب گلیم شفاعت کرد که: من او را بحل (بخشش) کردم.
گفتا: به شفاعت تو حدّ شرع فرو نگذارم.

گفت: آنچه فرمودی راست گفتی ولیکن هر که از مال وقف چیزی بدزدد قطعش لازم نیاید، و الفقیرُ لا یَمْلِکُ : هر چه درویشان راست وقف محتاجان است.

حاکم دست از او بداشت و ملامت کردن گرفت که:
جهان بر تو تنگ آمده بود که دزدی نکردی الاّ از خانه چنین یاری؟!

درویش گفت: ای خداوند! نشنیدهای که گویند: خانه دوستان بروب و درِ دشمنان مَکوب.

سعدی - گلستان » باب دوم در اخلاق درویشان