وقتی کسی در زندگی ات نباشد،

همه ش یک دغدغه داری،

غصه ی نبودن کسی در حیاط خلوت زندگی…



اما وقتی کسی می آید،

هزار دغدغه همراه ش می آید سراغ ت،

همه ش دلهره داری…

می ترسی…

ترس از دست دادنش…

دلهره ی نبودنش…

رفتن و برنگشتنش..



آدمیزاد اما همیشه دومی را می خواهد…

که کسی باشد..

هرجور بودنش را ترجیح می دهد به اصلا نبودنش…

کجا خواندم یادم نیست که

“عشق میل به خود ویرانگرى دارد"