این روزها میگذرد، این روزها که کارد به استخوان زندگی رسیده و تحمل آخرین سنگر ماست. این روزها که غروبش ساعتها طول میکشد، قلمی نمیچرخد، در تنگ گشوده نمیشود و نیمه ی تاریک زمین در حال گسترش است.
شاید که آفت به مال و جان روزگارمان زده باشد اما خوب میدانم که روحمان در خنکای جزیره دورش به روزهای پاک نیامده می اندیشد. بی گمان ما سهمی از خاک خواهیم داشت و پرنده ایی در آسمان. اگر این خورشید که غروب میکند روزی برای ما و باورهایمان طلوع کند.