برای آدمها چه فرقی میکند که تو چگونه زندگی کرده ای و شبهای دراز را سر کرده ای؟
آنها چشمشان تنها به موفقیت ها و افتخارهاست. دهانشان برای برق طلای مدال ها باز میماند و صدای دستهای تشویق تماشاگران گوششان را پر میکند. تنها زمانی به وجد میآیند که چیزی ببینند، اختراعی، ترفیع شغلی ای، مدرکی از پیشرفتی و یا ...
اما چه کسی میبیند که وقتی لبخند میزنی، چگونه وجودت فشرده میشود؟
چهکسی میداند که تو برای آنکه از زمین برخیزی چندبار دیگر با صورت به زمین خورده ای؟
کدام گوشی صدای خرده های وجود شکسته ات را هنگام راه رفتن میشنود؟
چهکسی بوی خون جاری از وجودت را بعد هر شکست میشنود؟
کدام آدمی ایستاده برایت دست میزند که میانه میدان به تنهایی ایستادی و جنگیدی؟
برای هیچکس سیلی های خورده بر صورت رنگ باخته ات موفقیت نیست!
پس برای خودت که هیچکس نمیداند چگونه سرپا ایستاده ای و میخندی، فاتحانه دست بزن!