بالاخره یه روز به سطحی از پختگی میرسی که با هر تعریف و تمجید و هر لبخند معناداری دلت نمیلرزه!
یه روز یاد میگیری کسی که قراره بره رو جوری بدرقه نکنی که یه عضو از وجودت رو با خودش ببره...
یاد میگیری با واقعیات زندگی و اتفاقات تلخ و شیرینی که برات میفته راحتتر کنار بیای، قبول کنی و تو خودت مچاله نشی...
بالاخره یه روز میرسه که واسه حرف مردم زندگی نکنی و حتی درمورد زندگی دیگران نظریه صادر نکنی...
یه روز که خودت رو دوست داشتهباشی؛
میرسه روزی که روحت رو آزاد کنی
از بند همه چیز و همه کس....
بالاخره اون روز میرسه...