هفت خوان عشق
با جام می ز مملکت جم توان گذشت
با چشم سیر از سر عالم توان گذشت
با نیم نان خالی محصول رنج خویش
از خوان پر نواله ی حاتم توان گذشت
بر سینه ی رضا سر تسلیم اگر نهی
از تنگنای فاقه مسلّم توان گذشت
"سازیم رخش سرکش شادی به باده رام
تا بی خطر ز بادیه ی غم توان گذشت"
کاوس جان مخواه به زندان دیو نفس
کز هفت خوان عشق چو رستم توان گذشت
خاکش به سر که نگذرد از زر به راه دوست
آنجا چه جای زر که ز سر هم توان گذشت
جز غم نصیب خاطر غمگین من مباد
تا از جهان به خاطر خرّم توان گذشت
گر سر بر آستان قناعت توان گذشت
از آسمان بر شده طارم توان گذشت
با زخم اگر بسازی و با درد خو کنی
بی منت طبیب ز مرهم توان گذشت
عمر گذشته رفته و آینده ناپدید
این یک دم است عمر و از این دم توان گذشت
هان شهریار رو به سرای سرور کن
تا زین سیاه گوشه ی ماتم توان گذشت