از قشنگ ترین متنایی که خوندم نامه ی علی شریعتی به عشقش بود:
«عزیز مهربان بداخلاق صبور تندجوش
امید بخش یأس آورِ، پرحرف حرف نشنو،
بدترین بد خوبترین خوبِ
با وِی نتوان زیستن، بی وِی نتوان بودن!
یک جور درهم برهم شلوغ پلوغ قرو قاطی عزیزی که تورا نمیتوانم تحمل کنمو دنیا هم بی تو تحمل ناپذیر است»