وقتی کسی را به دنیای درون و خلوت ذهنمان راه میدهیم،
حواسمان باشد او از ما میآموزد و ما از او،
حواسمان باشد، روح کسی را حبس نکنیم
نگاهش را رمزآلود نکنیم
بگذاریم خودش را پیدا کند، زندگیاش را بسازد
قلبش را جریحهدار نکنیم
حرمت نگاهش را حفظ کنیم
اگر شکسته هم هستیم با خردههایمان زخمیاش نکنیم
از آرزوهایش جدایش نکنیم
نفس عمیق بکش..
جمله آخر سنگین است...
اگر به او آسیب میرسانی، بگذار برود
حتی اگر در تو تا ابد حضور داشته باشد