تو خانه سالمندان با یه خانمی حرف میزدم که
بهم گفت:
《کاش مهربونیت به مرز حماقت نرسه مادر!》
وقتی معنی جملشو ازش پرسیدم اینجوری تعریف کرد:
امیدوارم به آدمایی دریا ندی که فقط یه قطره از خودشونو بهت میدن!
مهربونی از یه جایی به بعد دیگه مهربونی نیست
حماقته!
و میدونی کجای این داستان دردناکه؟!
اینکه اگه برگردی عقب بازم مهربونی میکنی،
بازم دریا میدی،
اره تو بازم میبخشی!
با همون لبخندش ادامه داد :
تو هیچوقت تغییر نمیکنی چون مهربونی یه رفتار نیست، یه سبک زندگیه...
آدم مهربون هرچقدرم ضربه بخوره نمیتونه بدبشه،
نمیتونه دلی رو بشکنه!
مهربونی حسیه که متاسفانه هیچوقت تنهات نمیزاره!
حتی اینجا،توخونه سالمندان...