گیسوی پریشان ز تو و شانه اش از من
افسونگری از چشم تو افسانه اش از من
رخسار دل آرای تو شمع شب تارم
آتش زدن اندر پر پروانه اش از من
خال لب تو دانه دام دل من شد
از گوشه لب چیدن آن دانه اش از من
ساقی تو و صهبای جگرسوز نگاهت
نوشیدن از آن باده مستانه اش از من
گیسوی سیاه تو کمندیست عزیزم
با زلف خوشت, بستن دیوانه اش از من
منظور غزلهای مهاجر شده ای تو
در کنج دلم دادن کاشانه اش از من

#بهروز نبیزاده