پاییز همچون خانهی پدری میماند. آدم را به گذشتههای دور میبرد. به
روزی که عاشق شدی، به روزی
که تنها شدی. تو را میبرد به
خاطرات
تلخ و شیرینت. پاییز حتی بادش
هم که در گوشهایت بوزد، نجواگر
خاطراتت میشود. حال درختان
و بارانش بماند