اولین قدم رو خودت بردار. دومین قدم رو هم. و یادت باشه کسی قرار نیست جات تلاش کنه..

زیاد امید ندارم
که از تپیدن قلبم
گلی دوباره بروید
مگر بهار که سر شد
کنار سنگ مزارم
دلی دوباره بکارید
کدام قله؟ کدام اوج؟
منی که این همه کوهم
از این جهان به ستوهم..
#چاوشی
شعر #حسین صفا

آخوند موشک زده ۹ ساعت دیگه میرسه اسرائیل =)))))
بعد میگن با جنگ جوک نسازید
این خودش جوکه

نجات دهنده ای توی آینه نیست، چون زیر استرس آینده، دلار، زندگی و هزار کوفت دیگه مرده...

- مثلِ سرزمین مادریم بود .
عاشقانه دوستش داشتم اما ازش فرار میکردم . .
چون جایی برای من نداشت

یجوری از تموم نشدن فروردین میگن انگار ماه های دیگ ممدّ حیات است و چون بر آید، مفرّح ذات =|

هرکس برای دفاع از حقش برخواست،
تو هم برخیز. اگر بنشینی، حق را تنها
رها کرده ای نه بپاخواسته را... 
 


#آبراهام لينكلن

ویرایش شد تریاق (1403/2/2 , 17:14) [1]

ز #گهواره تا گور " آدم " بمون

دانش هم نجوییدی .. فدا سرت...

ویرایش شد تریاق (1403/2/2 , 17:13) [1]

بیشتر از همه، آدمهایی دیدم که گفتن «هرچی بخوایم به دست میآریم» و هرچی خواستن از دست دادن =)

از دست دادن خیلیها به پیدا کردن خودت منجر میشه در نهایت. پس رها کن...

کم دوست داشتن را بلد نیستم،
تمام زخمهای من از دوست داشتنهای زیاد من است.

#دیدم ماداک

تمامِ کاری که آن روز از دست خودم برای خودم بر میومد نفس کشیدن بود. ببخشید اگه کافی نبود

آهای غمی ک مثل یه بختک
رو سینه ی من شده ای آوار
از گلوی من دستاتو بردار
دستاتو بردار

متنفرم از ویرایش کردن همه چی، از سعی در کامل بودن و بینقص شدن. بدون خط و خش بودن. متنفرم از تلاش برای درست کردن چیزی که همینطوری هم خودش خوبه و قشنگه و لازم نیست بیشتر بتراشیش. کمال، مرگ منه ..

ویرایش شد تریاق (1403/2/9 , 18:55) [1]

ناگهان وسط خیابان میایستید و از خود میپرسید:
«آیا این واقعاً سرنوشت من است؟»

با اینکه میگن رفتارام نامناسبه هیچ مشکلی ندارم، مشکلم اینه که فک میکنن لیاقتشون بیشتر از این حرفاست :/

متاسفانه یاد نگرفتیم ک قبل از افتادنِ اتفاقات و اومدنِ آدمهای جدید، باید توی زندگی براشون جا باز کنیم.

مودم ؟ نه اونقدر بیرحمم که بِکُشم و نه اونقدر دلرحمم که ببخشم، پس در سکوت فرو میرم.

کمال سایار:

«قانون زخمها اینگونه است؛
هر زخم تازه
زخمهای کهنه را هم باز میکند.»

وقتی بچه بودیم، مادرم یک عادت قشنگ داشت، وقتی توی آشپزخانه غذا میپخت برای خودش یواشکی یک پرتقال چهارقاچ میکرد و میخورد.
من و خواهرم هم بعضی وقتها مچش را میگرفتیم و میگفتیم:
ها! ببین! باز داره تنهایی پرتقال میخوره.
و میخندیدیم مادرم هم میخندید خندههایش واقعی بود اما یک حس گناه همراهش بود.
مثل بچههایی که درست وسط شلوغیهایشان گیر میافتند، چارهای جز خندیدن نداشت.
مادرم زن خانه بود (و هست)، زن خانواده بود، زن شوهرش بود.
تقریبا همیشه توی آشپزخانه بود.
وقتهایی هم که میآمد پیش ما یک ظرف میوه دستش بود.
حتی گاهگاهی هم که برای کنترل مادرانه بچههایش سری به ما میزد، دست خالی نمیآمد، یک مغز کاهوی دو نیم شده توی دستهایش بود، یک تکه برای من، یک تکه برای خواهرم.
وقتی پدرم از سر کار میآمد، میدوید جلوی در، دستهایش را که لابد از شستن ظرفها خیس بودند، با دستمالی پاک میکرد و لبخندهای قشنگش را نثار شوهر خسته میکرد.
در اوقات فراغتش هم برایمان شال و کلاه و پلیور میبافت و من و خواهرم مثل دو تا بچه گربه کنارش مینشستیم و با گلولههای کاموا بازی میکردیم.
مادرم نور آفتاب پهن شده توی خانه را دوست داشت.
همیشه جایی مینشست که آفتابگیر باشد.
موهای خرماییاش و پنجه پاهای بیرون زده از دامنش زیر آفتاب میدرخشیدند و دستهایش میلهای بافتنی را تند و تند با ریتمی ثابت تکان میداد.
مادرم نمونه کامل یک مادر بود (و هست).
مادرم زن نبود، دختر نبود، دوست نبود، او فقط در یک کلمه میگنجید: "مادر".
یادم میآید همین اواخر وقتی پدرش مرد، تهران بودم زود خودم را رساندم رفته بود پیش مادربزرگم.
وقتی وارد خانه پدربزرگم شدم محکم بغلم کرد و شروع کرد به گریه کردن.
من در تمام مراسم پدربزرگم فقط همان یک لحظه گریه کردم.
نه به خاطر پدربزرگ به خاطر مادرم که مرگ پدرش برای اولین بار بعد از تمام این سالها، از نقش مادری بیرونش آورده بود و پناه گرفته بود توی بغل پسرش و داشت گریه میکرد.
و من به جز همین در آغوش گرفتن کوتاه چیزی به مادرم نداده بودم...
چیزی برای خود خودش.
مادرم، هیچ وقت هیچ چیز را برای خودش نمیخواست تا مجبور نمیشد لباس نمیخرید.
اهل مهمانی رفتن و رفیق بازی نبود.
حتی کادوهایی که به عناوین مختلف میگرفت همه وسایل خانه بودند.
در تمام این سالها تنها لحظههایی که مال خود خودش بودند، همان وقتهایی بود که یواشکی توی آشپزخانه برای خودش پرتقال چهارقاچ میکرد.
سهم مادرم از تمام زندگی همین پرتقالهای نارنجی چهارقاچ شدهی خوش عطر یواشکی بود.
مادرم عادت داشت کارهای روزانهش را یادداشت کند
و من از سر شیطنت، سعی میکردم دستی در لیست ببرم و یا چیزی را به آن اضافه کنم
فقط برای اینکه در تنهاییاش او را بخندانم.
مثلا اگر در لیست تلفنهایش نوشته بود زنگ به دایی جان، جلویش مینوشتم:
ناپلئون میشد زنگ به دایی جان ناپلئون...
هر بار بعد از خواندنش که همدیگر را میدیدیم میگفت:
اینا چی بود نوشته بودی؟
و کلی با هم میخندیدیم
یک روز شدیدا مریض بودم.
به رسم مادر، کاغذی روی در یخچال چسباندم: مُسكّن برای دردم.
کنارش مادر نوشته بود:
دردت به جانم!
عجب دردی بود
جان مادر را گرفت و دیگر نخندیدم...

خاطرات یک دوست