مش کله پوک

# FAZi (06.10.2020 / 19:56)
حرف نزن ی وسیلم گم شده تو اتاق عصبیمولش کن نگرد
اون وسیله ب خاطرها پیوسته خخخ حداقل یکی دوسال دیگه پیدا میشع

«دُژَم»
یه کلمۀ فارسیِ اصیله که کاربردِ خودشو از دست داده متأسفانه.
یعنی کسي که همزمان خشمگین و غمگینه.
مثل الانه خیلی از ماها...

# kakojavad (06.10.2020 / 19:58)
ولش کن نگرد
اون وسیله ب خاطرها پیوسته خخخ حداقل یکی دوسال دیگه پیدا میشعالام دارم خودمم گم میشم تو اتاق

مش الهی خدا پنچرت کنه

كاشکی هممون ینفرو داشته باشیم که از ذوق حرف زدن باهاش تا صبح نخوابیم.

# kakojavad (06.10.2020 / 19:58)
مش الهی خدا پنچرت کنهمرض

خواستم بگم لاغرا نمیشکَنَن...ممنون بابت نگرانیتون!!!

جلوی مشکلات زندگیم دو تا گزینه اصلی دارم، اولیش برم بخوابم، دومیش بذارم این چایی دم بکشه بعد در موردش فکر کنم.

اگر کسی واقعاً دوسِت داره از زیباییِ تو تعریف نمیکنه
کاری می کنه احساس کنی زیباترینی.

کافکا در یکی از نامههایش به فلیسه مینویسد:

"شب بر دو بخش است؛
بخش بیداری و بخش بیخوابی."

جمله ی "هیچکس مثل اون نمیشه" بیمارگونه ترین و بدترین پالسیه که به مغزتون میدید.
قرار نیست کسی مثل کسی بشه
اینکه به روحیات یه آدم عادت کردی نباید باعث این بشه که سالها با توهم زندگی کنی.
به خودت فرصت بده
خواهی دید آدمای زیادی هستن که میتونن برات دلنشین تر و جذاب تر باشن.

خنگی انتخابی چیست؟!
وقتی یه نفر برامون یه موضوع رو میگه، با اینکه کاملاً متوجه مطلب میشویم ولی چون هدف مورد نظر ما رو تأمین نمیکنه، خودمون رو به خنگی میزنیم و بازم سؤال میپرسیم تا شاید کمی به هدف ما نزدیک بشه!
خنگی انتخابی نوعی مکانیسم دفاعی انسان در برابر ناخواستهها است

# FAZi (06.10.2020 / 19:58)
الام دارم خودمم گم میشم تو اتاقخخخ
واقعا شلخته ای

زمین باران را صدا میزند
من تو را...


? سهراب سپهری

مششششششششششششش قربوووووووووووون


صدا زدم

واقعا دلم تنگ شده واسه اون وقتایی که منتظر بودم سریال دلنوازان تموم بشه بعد علی لهراسبی داد بزنه بگه :
حال من دست خودم نییییست...

بعد از همهی دروغ شنیدنا، خیانت دیدنا، خوبیکردن و در جوابش بَدی دیدنا، بالاخره یهنفر تو زندگی هممون هست که دوسمون داره، اولویت زندگیش همیشه ماییم و تا اعماق وجودش دوسمون داره
کافیه بری جلو آیینه تا پیداش کنی

اِستِر میپرسد: چرا مردم غمگينند؟
پيرمرد جواب میدهد: "ساده است. مردم اسيرِ سرگذشتِ شخصيشاناند. همه اعتقاد دارند هدفِ اين زندگی، پيروی از يک برنامه است. كسی از خودش نمیپرسد كه آيا اين برنامهی خودِ اوست يا شخصِ ديگری آن را برايش ريخته.
تجربه كسب میكنند، خاطره میاندوزند، مال جمع میكنند و نظراتِ ديگران را بر دوش میكشند، كه سنگينتر از حدِ توانِ آنهاست. بنابراين روياهای خودشان را از ياد میبرند."


? زهیر
? پائولو کوئیلو

خسته شدم
بااااااااای