به صورتِ  پيش فرض همیشه مراقبِ خودتون باشيد، شايد يكى همش ميخواد بهتون بگه ولى نميتونه ...

هر زمان فالی گرفتم غم مخور آمد ولی
این امیدِ واهیِ حافظ مرا دیوانه کرد ...

میلیون ها درخت در جهان به طور اتفاقی توسط موش ها و
سنجاب هایی کاشته شدندکه دانه هایی را مدفون کردند و
سپس جای مخفی آن را فراموش کردند.
خوبی کن و فراموش کن…
روزی رشد خواهد کرد.

ای همیشه خوب!
ای همیشه آشنا!
هر طرف که میکنم نگاه
تا همه کرانه های دور
عطر و خنده و ترانه میکند شنا
در میان بازوان تو

هر سخنی
عادی است
جز یک سخن
هر اسمی
ساده است
جز یک اسم
همه ی روزها
تکراری اند
جز یک روز
عشق تو
اسم ات
و روزی که
همدیگر را دیدیم...

وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ مَا يُرِيدُ(بقره۲۵۳)

و خدا هر چه اراده کند خواهد کرد.

تا آخرین نفس ادامه بده...
تا آخرین لحظه
تماشا چی نباش
بساز زندگی رو بساز خودت

خون چکید از شاخِ گل، بادِ بهاران را چه شد؟!

چنانم در دلی حاضر، که جان در جسم و خون در رگ

یک روز سرانجام با تو
وداعی آبی می کنم
می دانم
روزی از من خواهی پرسید
مگر وداع هم رنگ دارد
آن هم به رنگ آبی
من در جواب تو
فقط چشمانم را می بندم

دوستت دارم
باید در چشمان نگریست
یا در گوشها گفت؟

جنبش انگشتانت که به روی
هم انباشته شده بود
و مروارید چشمانت
دلیل بود؟


در عصر یک پاییز
در اتوبوس بودیم
دورمان دیوار شیشهای سبز
سبزی شیشهها، زرد پاییز را
سبز خرم کرده بود.
از سبزی برگها بهار به اتوبوس نشست.


بیرون خزان در کار بود.
نمیدانستم در بهار درون باید گفت؟
یا در خزان برون؟
من و بهار پیاده شدیم
بهار در خیابان محو شد
پاییز در کنارم راه میآمد

و لبخند را آنقدر ادامه خواهم داد،
تا قلبم سرنوشت همهی قلبها باشد🌸💙

اگر نمی خواهی
بر تیره بختی من گواهی دهی
خواهش دارم رو به روی من نمان
عبور کن !
کوچه را طی کن
و در انتهای کوچه محو شو
همان گونه که آدم های خوشبخت
محو می شوند ...

از دستانِ من نیاموختی
که من برای خوشبختی تو
چقدر ناتوانم
من می خواستم
با ابیات پراکنده ی شعر
تو را خوشبخت کنم ...

در فرهنگ ِ لغت به دنبال کلمه ی بهار هستم
در غیبت ِ بهار همه ی کلمات ِ فرهنگ بی معنی و پوچ است
در غیبت ِ بهار رنج ، هراس ، بیم ، تردید ، حِرمان ، وحشت را از یاد نبرده ام
به دنبال ِ تسلی هستم
چه کسی باید در غیبت ِ بهار مرا تسلی دهد...

آن روز مه هم نبود
که من تو را
برای همیشه در عمرم گم کردم

ما میخواستیم
آسمان را از ابر تُهی کنیم
که باران ببارد
ما که به حقانیتِ گل سرخ
در سرما گواهی داده بودیم
ما که رویاهای جوانیمان را
ارزان فروخته بودیم

چه کسی می دانست
ما بعد از خداحافظی
به چه چیز مبتلا می شویم؟!

آیا ما سزاوار بودیم
تمام خیابان را در باران برویم
و در انتهای خیابان کسی در انتظار ما نباشد؟

هزار اقاقیا
در چشمانِ تو هیچ بود
دل گرفتی
و ما چون منتظر بودیم
ما را در آب و آتش
رها کردی...