چی اومد سر من که قول داده بودم دیگه برنگردم
که امشب دوباره به یاد چشات گریه کردم...

زخمی بزن عمیقتر از انزوای من
شعری بخوان شکستهتر از شعرهای من
این دفتر سیاه و مدادم برای تو
آن حرفهایِ روشنِ سبزت برای من
جای تو نیستم که بگویم چه می شدی
یک شب اگر تو شیفته بودی به جای من
طوری که تو درونِ دلم جا گرفته ای
یک ذرّه جا نمانده در این دل برای من
خورشید و ماه و هر چه ستاره،بهای تو
یک چشمک از دو چشم قشنگت،بهای من
بیدار کن مرا و بگو خواب نیستم
بیرون اگر نمی روی از خوابهای من
لالاییِ لطیفِ پریوارهایِ غریب
این روزها عجین شده با لایلای من
از من نپرس آری و نه،از خودت بپرس
ای خوانده با هجا به هجای صدای من
از تو کجا فرار کنم؟ هر کجا که بود
دیدم تو پا گذاشتهای پیش پای من
اندازه دست توست خودت هم حساب کن
عشق بزرگِ این دلِ کوچکنمای من

هيچ کجا هيچ زمان فرياد زندگی بی جواب نمانده است.

گفتید: ما کسانِ خداییم در زمین

ای ناکسان ! خداست شبیه ِ کدامتان؟

هیچ گاه حسرت ایام ندارم اما

خودمانیم، چه پاییز غم انگیزی بود....

چرا زبان بگشایم؟ که دردهای بزرگ

به جز سکوت ندارند مرهمی دیگر

سکوت کرده ای، اما نه اینکه حرفی نیست

در انتهای سکوتت لبالب از سخنی...

شبهاي هجر را گذرانديم و زنده ايم

ما را به سخت جاني خود اين گمان نبود

همیشه آنکه می رود

کمی از ما را

با خودش می برد

من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سرسبز
چارفصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه می دانستم
دل هر کس دل نیست
قلبها ز آهن و سنگ
قلبها بی خبر از عاطفه اند

آنچه در یادش نمانده
یاد ماست...

ما خسته بودیم

برای همین یکنفس میدویدیم

تا به پاسخهایی سادهتر رسیده باشیم

به اینکه بهتر است

آبهایی بمانیم در تُنگ

تنگهایی بمانیم بیآب

مگر چقدر میشود

به یک ماهیِ راهی

دل خوش کرد؟

ما آدمهای بدی نبودیم

فقط میترسیدیم

خیالت راحت؛
هم عادت می کنی، هم فراموش...
یک روز در حالی به خودت می آیی که گوشهی فراغتت لم داده ای و همینطور که به آهنگ مورد علاقهات گوش می کنی و چای می نوشی؛ چشمت به دلخوشی های تازه ای می افتد که برای خودت ساخته ای!
و آن لحظه تازه می فهمی معنای عادت کردن، پذیرفتن و ساختن را...
وقتی به تمام نداشته ها، عادت کرده ای
نشدنی ها را پذیرفته ای
و برای خودت، دلخوشی های تازه ساخته ای...

امام علی علیه السلام:

در يك روز، نگران يك سال نباش؛ كه غم هر روز، برای آن روز کافی است. اگر يك سال از عمرت مانده باشد، خداوند عزّوجلّ از پس هر روز، روزىِ تازه ات را خواهد داد، و اگر يك سال از عمرت نمانده باشد. پس چرا غم و اندوهِ زمانى را مىخورى كه از آنِ تو نيست؟!

# FAZi (04.12.2024 / 19:45)
امام علی علیه السلام:

در يك روز، نگران يك سال نباش؛ كه غم هر روز، برای آن روز کافی است. اگر يك سال از عمرت مانده باشد، خداوند عزّوجلّ از پس هر روز، روزىِ تازه ات را خواهد داد، و اگر يك سال از عمرت 🌸🌸🌸🌸

حالم خیلی خوبه

از یه جایی به بعد دیگه دوس نداری هیچکس رو به خلوتت راه بدی، حتی اگه تنهایی کلافت کرده باشه، از یه جایی به بعد وقتی کسی بهت میگه دوست دارم، لبخند میزنی و ازش فاصله میگیری، از یه جایی به بعد فقط یه حس داری، حس بی تفاوتی، نه از دوست داشتن ها خوشحال میشی و نه از دوست نداشتن ها ناراحت میشی.