یه موقع هایی هست که حال هیچی نی
میزاری پیش بیاد جای پیش بینی...

در عوضِ همهی نداشتههایمان،
گاهی عزیزانی داریم که به یک دنیا
نداشتنِ چیزهای دیگری میارزند؛
خودشان، رفاقتشان، وجودشان.

از حادثه لرزند به خود قصرنشینان،
ما خانه بهدوشان غمِ سیلاب نداریم.

من از قیدت نمیخواهم رهایی.

گر جملهی خلق
قصدِ جانِ تو کنند،
دل تنگ مکن
از آنِ ما باش و نترس.

مولانا

ویرانهایست این جهان؛
عمر کفاف نمیدهد
که آباد کنیم!
و غیرت، رخصت نمیدهد
که رها کنیم.

معجزه کن صبرِ مرا.

دریغ اگر من و تو، به شوقِ بودنِ هم، حریفِ غم نشویم.

به کسی که با تو هر شب، همه شوقِ گفتوگو بود
چه رسیده است که امشب، سرِ گفتوگو ندارد؟!

تاریکترین لحظه،
لحظهی قبل از خورشید است.

از شمس پرسیدند،
چه شد که به آرامش رسیدی؟
پاسخ داد:
وعده این شد که خود را آرام کنم
نه جهانِ اطرافم را؛ معجزه شد!
جهانِ اطرافم نیز آرام گرفت.

بیا که مرا با تو ماجرایی هست.

مَنم آن کِشتیِ بیحوصله در بَحرِ وجود.

نه ببین دوستم دارهها
فقط پیام نمیده دستام خسته نشن.

# FAZi (01.12.2024 / 16:25)
نه ببین دوستم دارهها
فقط پیام نمیده دستام خسته نشن.
از یه سنی به بعد میفهمی؛ دوستانی اندک اما شایسته، اما عمیق، اما امن و خیلی خیلی امن ...❤️

ما واقعا با هم چه کردیم؟