اِی مطرِب بزن که تا ابَد رقصانَم

کَم صحبتَم ميان ِ شما ، کم حَواس نه

گل میدَهی ، نو میشَوی ؛ مَن در بهارَت نیستَم

در سرَم دختر ِ پیری عصبی ، میرَقصد

مَن از آنسوی ِ فراموشیها میآیَم

آتش زَدی در عود ِ ما ، نظّاره کن در دود ِ ما

روزهایی هَست ، که بلند شدن خودَش پیروزی است

تا مَن بودم نَیامدی ، افسوس

یک نفَر رفته ولی ، هیچکَسی اینجا نیست

كسى از دَر برسَد ، نور تَعارف بكنَد

دنبال ِ کسی نگرد که دارد غَرق میشوَد
مَرا که اینقَدر آرام نِشستهام
و دارَم چای مینوشَم نِجات بده

و اَمان از پیچو تاب ِ در هَوا رقصان ِ موهایَش

بیمَن ، تو هَر جا که هَستی ، دِلت شاد امشَب

اِی ناوَک ِ غم ، کشتی رَهی را آخَر

خاموش؛ به رساترین شیون ِ آدمی ، تو از یادم نمیروی

دلشورهی ِ ما بود ، دلآرام ِ جهان شد

بیمحابا سَر بزن بر کلبهی احزان ِ من

از تختها و چشمها یک روز میافتد
شاهی که نشناسد غمِ سرباز هایش را

دَر گوشهای از ذِهنت
به انتظار ِ خود نشستَم
نیامَدم ، نیامَدم ، نیامَدم

اگه یه رابطه خوبی رو دارین تجربه میکنین
باهاش مثل عکس کارت ملی رفتار کنین...
نه به کسی نشونش بدین نه راجبش با کسی
حرف بزنین!

به قول عباس معروفی:
آدمها حسودن
زمانه بخیل است
و دنیا عاشقکُش...