بوسهها آوارهترین مخلوقات پروردگارند
بر باد
بر در
بر خود
بر حسرت
و گاهی بر لب

كسی باور نمیكند
لبخندش میتوانست
پلی باشد
كه جمعه را
به همهی روزهای هفته
پيوند بزند ...
                    

چه رنجی است
خوابیدن زیر آسمانی
که نه ابر دارد نه باران
از هراس کلمات
هر شب خوابهای آشفته میبینیم
به این جهان آمدهایم
که تماشا کنیم
صندلی های فرسوده و رنگ باخته
سهم ما شد
انتخاب ما مرواریدهای رخشان بود
یکی به ما بگوید
آیا ما قادریم
دریای آبی
و جعبهی مداد رنگیِ هفترنگ را
به خانه ببریم
و خوشبختیِ سرنگون در آسمان ابری را
صید کنیم
در انتظار جوابِ شما هستیم
که در آفتاب بیخیال
قدم میزنید.

هیچکس یورش دل را
در خانه ندید ...
بانو من فرو ریختم
ودیدم که دل چگونه
فرو می ریزد .
وقلب در اوج رها می شود
وبر کف خیابان می ریزد
بانومرا دریاب ماشب چراغ نبودیم
مادر شب باختیم.

اونجا که میخوای یه حرفی بزنی
بعد با خودت میگی نتیجه که نداره
بکی بگم اخه
که چی بشه
پس بیخیال سکوت میکنی
اینجا میشه
ابتدای ویرانی...

# kakojavad (04.10.2024 / 19:50)
اونجا که میخوای یه حرفی بزنی
بعد با خودت میگی نتیجه که نداره
بکی بگم اخه
که چی بشه
پس بیخیال سکوت میکنی
اینجا میشه
ابتدای ویرانی...می خواهم اعترافی کنم
گاه گاهی هم از آرامشِ درونم نبود سکوتم!
آری! جسارتش را نداشتم!
همان لحظاتی که ظاهرم چون ساحلی آرام و موقر بود
و درونم ... آه از درون ِ پرتلاطم و پریشان ِ دریا...
از خودم می پرسم: آی منِ دلنازکِ دلتنگ! همه ی عمر، از چه چیز میترسیدی!؟
دوباره سکوت!
آه!
چه کسی به قلب ِدریا گوش می دهد؟!

# Nazanin 7 (04.10.2024 / 22:20)
به قول ایرج طهماسب «آدم هایی که دوستشون داریم سرمایه ی ما هستند.»سرد است هوا
بیرون اگر می روی
دست های مرا
با خودت ببر

خستم
دوست دارم اینجای مسیر
کمی استراحت کنم وبعد لبخند بزنم ادامه بدم.

دیدم که پوست تنم
از انبساط عشق ترک می خورد ...

هَمیشِه بیشتَر از سِنَم نِگرانِ هَمِه چیز بودَم.

بِسیار خَستِه بود؛
تَمامِ روز سَعي کَردِه بود خودَش را زِندِه نِگَه دارَد.

او استادِ سخن گفتن در سکوت بود.
در تمام زندگیاش با سکوت سخن میگفت
و سرتاسرِ تراژدیهایِ زندگیاش را ساکت زیسته بود.

هر چند که ویران شده ی پاییزم
هر چند که از غصه و غم لبریزم
سوگند به برگ برگ افتاده به خاک
یک روز دوباره سبز بر می خیزم .

هیچ کس را شهرت لبخند زیبای تو نیست
ماه با ایل و تبارش باز همتایِ تو نیست

گفت: مرا یادت هست؟
دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همهی تاریخ است؟ و چرا آدمها در یاد من زندگی میکنند و من در یاد هیچکس نیستم؟

چه کسی میفهمد
درد غنچه را
به هنگام شکفتن 🌱

بوسیدمش
فراتر از لبها حتي
زبان با زبان در آمیخت
تا حرفها در گلویمان نپوسد
کدامیک حالا
لهجه ی عاریه بُرد از دیگری
کدامیک زودتر گفت
آنچه را که سالها
درسینه ی رمزآلودش پنهان ساخته بود...

ویرایش شد مآه (1403/7/15 , 05:44) [1]

دلم میخواست چیز محکمی به او بگویم
که بداند چقدر دوستش دارم
گفتم: تو مسیحِ منی.

زمانی از دست دادن برایِ من فاجعه بود
بعدها، آنقدر از دست داده بودم
که به مرور یاد گرفتم دیگر چیزی برای از دست دادن، ندارم.

شرایط دروغ اند...
اگر انسانی انسان دیگر را بخواهد برایش جنگ به پا میکند.