از تو کبریتی خواستم
که شب را روشن کنم
تا پله ها و تو را گم نکنم
کبریت را که افروختم ، آغاز پیری بود
گفتم دستانت را به من بسپار
که زمان کهنه شود
و بایستد
دستانت را به من سپردی
زمان کهنه شد
و مُرد.

درخت را نگاه کن
از ما دو تن غمگینتر است...

من مدام از درخت یاد میکنم
تا تابستان بماند
تا ما تمام تابستان را
زیر سایهاش گمان زندگی داشته باشیم

دوستت دارم
باید در چشمان نگریست؟
یا در گوشها گفت؟

قلب من گواه بر تو دارد
دشوار است فراموشیِ لبخندِ تو ...

هر دارو كه علاج بود
در خانه داشتم
اما تنم در باد
به تماشای غزلهای آخر می رفت
امروز را بی تو خفتم
فردا كه خاك را به باد بسپارند
تو را یافته ام
مگر تو نسیم ابر بودی
كه تو را در باران گم كردم ؟

گفتم که بانگ هستی خود باشم
اما دریغ و درد که زن بودم...

اما تو هیچ بودی و دیدم هنوز
در سینه هیچ نیست به جز آرزوی تو...

نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها
دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم

روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
در دامن سکوت بتلخی گریستم

می خواستم که شعله شوم سرکشی کنم
مرغی شدم به کنج قفس بسته و اسیر

ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
دیگر سراغ شعله آتش زمن مگیر

از بستر وصال به آغوش سر هجر
آزرده از ملامت وجدان گریختم

من از دو چشم روشن و گریان گریختم
از خنده های وحشی طوفان گریختم

رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان
فارغ شوم کشمکش و جنگ زندگی

رفتم که گم
شوم چو یکی قطره اشک گرم
در لابلای دامن شبرنگ زندگی

عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما
از پرده خموشی و ظلمت چو نور صبح
بیرون فتاده بود یکباره راز ما

رفتم ‚ مگو ‚ مگو که چرا رفت ‚ ننگ بود

رفتم که داغ بوسه پر حسرت تورا
با اشکهای دیده ز لب شستشو دهم
رفتم که نا تمام بمانم در این سرود
رفتم که با نگفته بخود آبرو دهم

گریز و درد...

رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
راهی بجز گریز برایم نمانده بود
این عشق آتشین پر از درد بی امید
در وادی گناه و جنونم کشانده بود

آه از این غربت ِ نزدیک و از آن حسرت ِ دور
عشق در سینه من هست و در آغوشم نیست