زنده ماندن ، سرما بود، یک زمستان
یک انجماد، امضایِ مرگِ پاییز ...

او زنده بود ، اما تنها ..
پر از خاموشی،
لا به لایِ هزار هزار تیکه های شیشه ی اعتماد،
یک آلودگی که در گلو حبس شده بود...

می نشیند پشتِ همان میزِ قهوه ایِ همیشگیِ چوبی. قهوه اش را روی میز می گذارد و دفترش را باز می کند. می نویسد: مرا به هیچ بدادی و من هنوز برآنم.. مکث می کند و جرعه ای از قهوه می نوشد. اکنون با لذتی که قهوه در سراسرِ ذهنش سرازیر کرده است؛ ادامه میدهد: که از وجودِ تو مویی بر عالمی نفروشم.