من خود بلای خویشم از خود کجا گریزم.

من همانم که خودم از خودِ من جا مانده.

نرگس صرافیان طوفان:
«گاهی ارتباط برقرار نکردن، نزدیک نشدن و گرم نگرفتنِ آدم ها از غرورشان نیست!
فاصله گیرنده ها و دیر اعتمادکننده ها، عموما آدم های شکننده و ظریفی اند که به تجربه دریافته اند؛ طاقتِ در نهایتِ صمیمیت، رها شدن، چوب اعتماد را خوردن و رنج کشیدن را ندارند! گاهی صمیمی نشدن ها و اجتناب کردن ها، بیش از آنکه انتخاب باشد، مکانیسم دفاعیِ آدم ها در برابر ضربه ها و شکست هایی ست که در پسِ هر سلام و هر صمیمیت و هر لبخند نهفته.»

من گمان می کنم او دیوانه نبود، بلکه فقط بیش از اندازه رنج کشیده بود و بیماری اش همین بود.

به زیر خاکستر صبر ؛ قلبی ست که می سوزد.

حافظه ی آدم، در ندارد که آدم ها برای رفت و آمدشان اجازه بگیرند. در زندگیِ هر کس، چند نفری هستند که برای رد شدن از مرزِ ذهن، ویزا لازم ندارند و خواسته و ناخواسته، همه جا با او هستند، تا پای گور هم...

می شود یک دروغ ساده گفت
و ده نفر برایت دست بزنند،
می شود یک حقیقت تلخ گفت
و هشت نفر به تو تهمت بزنند
ولی دو نفر فکر کنند.

عزیز من! زندگی، بدون روزهای بد نمی شود؛ بدون روزهای اشک و درد و خشم و غم. اما، روزهای بد، همچون برگهای پاییزی، باور کن که شتابان فرو می ریزند، و در زیر پاهای تو، اگر بخواهی، استخوان می شکنند، و درخت استوار و مقاوم برجای می ماند. عزیز من! برگ های پاییزی، بی شک، در تداوم بخشیدن به مفهوم درخت و مفهوم بخشیدن به تداوم درخت، سهمی از یاد نرفتنی دارند.

آنهایی که ریشه ندارند؛ تا محبت می بینند
می روند وگرنه کدام درخت را دیده ای
که باغبانش را ترک کند؟!

ای روزگار ! از چه کسی می توان گرفت
تاوان این جوانی از دست رفته را ؟

عشق
لمس می شود
بو می شود
حتی خوانده و شنیده هم می شود
اما زمانی به < اثبات > می رسد که رویت شود
و مگر چنین چیزی جز در چشمانِ بشر قابل فهم است؟

آسیبِ دلی،
رنجِ تنی،
آفتِ جانی

شجاعانه ترین حرفی که تا حالا زدی چی بوده ؟
کمک

مخور
غم
خُرمی ها
هست
از
پی
تیره
روزی
را

نرگس صرافیان طوفان: «گاهی متعجبم که چطور دوام آورده ام؛ در شرایطی که دوام آوردن، سخت ترین کار ممکن بوده و ادامه دادن، بعیدترین احتمال! من قدردان تمام تلاش ها و سخت کوشی های خودم هستم و خودم را تحسین می کنم چرا که فقط منم که آگاهم به اینکه چه مسیرهای سختی را پشت سر گذاشته ام و از پسِ چه چیزهایی برآمده ام و اکنون با چه حریف های بی انصافی دارم دست و پنجه نرم می کنم. اگر خودم با خودم مهربان نباشم، چه کسی با من مهربان خواهد بود و چه کسی با گفتنِ " تو واقعا ارزشمندی و من به تلاش های مداوم تو افتخار می کنم " خستگیِ سال ها و ماه ها و روزهای رفته را از جسم و روان من خواهد تکاند؟!»

آیدا؛ این که مرا به سوی تو می کشد
عشق نیست
شکوه توست
و آنچه مرا به انتخاب تو برمی انگیزد،
نیاز تن من نیست
یگانگی ارواح و اندیشه های ماست.

من بی تو
یک واژه ی ساده بیش نیستم،
اما کنارت، همچون
یک کتاب عاشقانه آرام می شوم،
ورق بزن مرا
که سطر به سطرم
پر از دوستت دارم است.

بخوان، که شهر، سرودِ زن شود
که این وطن، وطن شود
بر تنِ شاهدان، تازیانه میزنند
این ز جان خستگان، پاره تن مناند

وتسألُني كيف انت؟
فاجيبك: مريض بك...
و از من میپرسی که در چه حالی؟
پاسخ میدهم: بیمارِ تواَم.
محمود درويش