نرگس صرافیان طوفان:
«گاهی ارتباط برقرار نکردن، نزدیک نشدن و گرم نگرفتنِ آدم ها از غرورشان نیست!
فاصله گیرنده ها و دیر اعتمادکننده ها، عموما آدم های شکننده و ظریفی اند که به تجربه دریافته اند؛ طاقتِ در نهایتِ صمیمیت، رها شدن، چوب اعتماد را خوردن و رنج کشیدن را ندارند! گاهی صمیمی نشدن ها و اجتناب کردن ها، بیش از آنکه انتخاب باشد، مکانیسم دفاعیِ آدم ها در برابر ضربه ها و شکست هایی ست که در پسِ هر سلام و هر صمیمیت و هر لبخند نهفته.»

من همانم که خودم از خودِ من جا مانده.

من خود بلای خویشم از خود کجا گریزم.

شاید من بهتر از هرکسی بدانم که چرا انسان تنها موجودی است که می خندد، تنها اوست که آن قدر عمیق رنج می برد که ناچار شده خنده را ابداع کند.

چیست آنکه نداند چیست لذت عشق
از آنکه لذت عشق، ورای لذات است

من آدم نرفتن هستم
آدم دوست ماندن،
یا اصلاً آدم دیر رفتن هستم
خیلی دیر،
اما وقتی بروم
دیگر آدم برگشتن نیستم
آدم مثل قبل شدن نیستم
باور کن.

ميگويد "جانم"
و منِ دستپاچه یادم میرود
كه چرا صدايش زده بودم!
چنان غرق "جانم" گفتنش ميشوم
كه انگار سالها منتظر بودم
از دهانش بیرون بیاید
یادم آمد!
قرار بود بپرسم
"هنوز هم جانش هستم؟"
و اينجا تنها لحظه ای بود
كه قبل از مطرح كردن سوالم
جوابم را گرفتم!
آن هم با يك كلمه!

بعضی آدم ها را نمی شود داشت، فقط می شود يک جور خاصی دوستشان داشت. بعضی آدم ها اصلا برای اين نيستند که برای تو باشند يا تو برای آن ها، اصلا به آخرش فکر نمی کنی، آن ها برای اين اند که دوستشان بداری. آن هم نه دوست داشتن معمولی نه حتی عشق، يک جور خاصی دوست داشتن که اصلا هم کم نيست، اين آدم ها حتی وقتی که ديگر نيستند هم در کنج دلت تا ابد یک جور خاص دوست داشته خواهند شد.

کاش..
آدمها هم به شرط چاقو بودند
قبل از راه دادن به حریمت
یا از سرخی قلبشان مطمئن میشدی
یا دست کم از
چشم سفیدی شان

مرا ندیده بگیرید و بگذرید از من

سایه هم راه تو را می آید اما همراه نیست.

من به تنگ آمده ام،
از همه چیز
بگذارید هواری بزنم...

حدیث دل دادگی را اگر هم ما به زبان نیاوریم، سکوتی که ما را فراگرفته خیلی زود آن را فاش می كند.

آفاق را گردیده ام، مهر بتان ورزیده ام
خوبان فراوان دیده ام، اما تو چیز دیگری

محبتت را اگر جایگاهی برایش نیافتی،
نثار مکن

جرمی ندارم بیش از این کز دل هوا دارم تو را
از زعفران روی من رو می بگردانی چرا
یا این دل خون خواره را لطف و مراعاتی بکن
یا قوت صبرش بده در یفعل الله ما یشا
این دو ره آمد در روش یا صبر یا شکر نعم
بی شمع روی تو نتان دیدن مر این دو راه را
هر گه بگردانی تو رو آبی ندارد هیچ جو
کی ذره ها پیدا شود بی شعشعه شمس الضحی
بی باده تو کی فتد در مغز نغزان مستی یی
بی عصمت تو کی رود شیطان بلا حول و لا

مرا به بوی خوشت جان ببخش و زنده بدار
که از تو چیزی ازین بیشتر نمی خواهم

سفر میکردی و کار تو را دشوار میکردم
که چون ابر بهاری گریۀ بسیار میکردم

برای خیانت هزار راه وجود دارد ولی هیچ کدام به اندازه ی
«تظاهر به دوست داشتن»
کثیف نیست!

اى سرو خوش بالاى من،
اى دلبر رعناى من
لعل لبت حلواى من،
از من چرا رنجیده اى؟