می نشیند پشتِ همان میزِ قهوه ایِ همیشگیِ چوبی. قهوه اش را روی میز می گذارد و دفترش را باز می کند. می نویسد: مرا به هیچ بدادی و من هنوز برآنم.. مکث می کند و جرعه ای از قهوه می نوشد. اکنون با لذتی که قهوه در سراسرِ ذهنش سرازیر کرده است؛ ادامه میدهد: که از وجودِ تو مویی بر عالمی نفروشم.

او زنده بود ، اما تنها ..
پر از خاموشی،
لا به لایِ هزار هزار تیکه های شیشه ی اعتماد،
یک آلودگی که در گلو حبس شده بود...

زنده ماندن ، سرما بود، یک زمستان
یک انجماد، امضایِ مرگِ پاییز ...

الان که فکر میکنم
شبای سردی که گذروندم
طلوع نکردن صبح نشدن
همونطور سردتاریک و پر از تنهایی
تو خاطراتم موندن...

چشم هایش وزن داشت و گرمای نوازش لب ها از اصواتِ خاموش کم کم سرد می شد و پلک ها از بسته شدن خسته بودند اما هنوز آنجا بود..
در یک زندان ابدی ، در یک جسم پوشالیِ سراسر از خون پوشیده شده.

بوی سرد و شیرینش هنوز آنجا مانده بود و جوانه می زد ؛ مانند حلزونی که خانه ی خود را گم کرده به دور عاشق میگشت و اما معشوق همانجا ایستاده بود ، قدم هایش را می شمارد و غنچه ها را تشویق به رویش میکرد و از پشتِ دیوارِ گناه صدایِ نفس هایش را می بوسید...

سیگارِ سکوت پوست لبش را می سوزاند و خاکستر حرف ها به زیر پاهایش لگدمال میشدند ؛ به جعبه های کنج دیوار نگاه کرد هنوز گلویش از نیازِ به نیکوتین میسوخت و افکارش از سکوت رگبار دلتنگی ها...

💙💙💙💙💙💙

رخ نمایان کن که دلتنگ نگاری چون تو هستم
مست و مدهوش شراب ناب چشمان تو هستم

او از آینده و اتفاقاتش میترسید.
سادهاش کنم از خودش میترسید.
از جا زدن؛
خسته شدن؛
از مرگ!
اما به خود قول داده بود.
او نباید بین
"موجهای دریای زندگی"
غرق میشد؛
قرار نبود با "تاریکی" رو به رو شود.

پروانه ها زنده به گور و احساسات مرده، خاک رویشان شد.
آفتاب جوری دیگری طلوع میکند و من؟
آن را خاکستری تر از هر وقت دیگری میبینم...

ببخش باران
تو میباری و ما هی شسته نمیشویم...

و من از بی انتهایی میترسم...

اگه انتها یه خط راست و مستقیم باشه
ما روی یه نقطه از اون ایستادیم
درست وقتی بی شمار نقطه رو از سر گذروندیم و بی شمار نقطه به انتظارمون نشستن

درست لحظه ای که فکر میکنم همه چیز اونقدر خوب پیش میره که میتونم کارای زیادی حتی به غلط انجام بدم
زندگی ریشه به ریشه میگرده و عزیز ترین و محکم ترین شاخه ی درختمو رو میشکونه..

من محکوم به کوچ نشینی برای دیارِ عشق شدم ؛ و تو؟
تو شکارچی پرستو ها بودی...

دلم نارنجی ترین پاییز را میخواهد.
آسمانی که از هجوم ابرها می گرید ، اصلا..
من دلم عاشقی میانِ میدانِ مین میخواهد.

چرا میری تنهام میذاری...
اگه فراموشم کنی
ترک آغوشم کنی
پرنده ی دریا می شم
تو چنگ موج رها می شم
به دل میگم خاموش بمونه
میرم که هر کسی بدونه
میرم به سوی اون دیاری
که توش منو تنها نذاری

💙💙💙💙