یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را

برو از خانه گردون به در و نان مطلب
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را

هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را

این زخم خورده را ب ترحم نیاز نیست
خیر شما رسیده ب ما،مرحمت زیاد

استخوان سر فرهاد فرو ريخت ز هم
ديده اش در ره شيرين نگران است هنوز

زلف او دام است و خالش دانه ی آن دام و من
برامید دانه ای افتاده ام در دام دوست

ﺗﺮﺳﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﯿﺎﯾﯽ ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﻮﺩ
ﻧﻘﺶ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﻫﯽ ﮐﻢ ﻭ ﮐﻢ ﺭﻧﮓ ﺷﻮﺩ

ویرایش شد AlirezaM (1398/6/25 , 14:20) [1]

ديدي كه خون نا حق پروانه شمع را

چندان امان نداد كه شب را سحر كند

دوش دیدم که ملائک در می خانه زدند
گل آدم به سرشتند و به پیمانه زدند

ویرایش شد tamana (1398/6/26 , 23:52) [1]

مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود
دیدیم،ولی دیدن دنیا به چه قیمت؟

تا توانی دلی بدست آور
دل شکستن هنر نمیباشد

در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند،ناز آرند
که با این درد اگر در بند درمان اند ،در مانند

به نگاه اولین گشت شکار چشم تو

زخم دگر چه میزنی صید به خون تپیده را . . .

ای مهر تودر دل ها وی مهر تو برلب ها
وی شور تو در سرها وی سر تو در جان ها

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شب های جدایی

یار در خانه و ما گرد جهان میگردیم

مرا به باده چه حاجت
که مست روی تو باشم

مکن زغصه شکایت که در طریق طلب
به راحتی نرسید انکه زحمتی نکشید

وای ازین دل که نی هرگز بکامم
وای ازین دل که آزارد مدامم

تا کـــی به تمـــنای وصــال تو یـــگانه اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

ﺩﺭﯾﺎﺏ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺟﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺭﻓﺖ
ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻓﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺭﻓﺖ

ﻣﯽ ﻧﻮﺵ ﻧﺪﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩﺍﯼ
ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﻧﺪﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺭﻓﺖ

تا تو نگاه میکنی کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است