اشگ چشمم میبرد دل را به سمت خاطرات
قطره  گوئی  کار  دریا  میکند  هر روز و شب

به صحرا بنگرم صحرا تو بینم
به دریا بنگرم دریا تو بینم

می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می جویمت چنانکه لب تشنه آب را

ما را به آب دیده شب و روز ماجراست

زان رهگذر که بر سر کویش چرا رود

در این درگه که گه گه که که که که شود ناگه
مشو غره به امروزت که از فردا نه ای اگه

عه دیر نوشتمش ولی حیفم میاد پاکش کنم:

ویرایش شد تیدا (1398/6/14 , 01:05) [1]

ﯾﺎ ﺭﺏ ﻣﮑﻦ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺟﺮﻡ ﻭ ﻋﺼﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ

باید که جمله جان شوی تالایق جانان شوی
گرسوی مستان میروی مستانه شو مستانه شو

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس

که چنان ز او شدهام بی سر و سامان که مپرس

سینه مالامال درد است دریغا مرهمی
دل ز تنهایی ب جان آمد خدا را همدمی

ﯾﮏ ﺷﺐ ﺯ ﻣﺎﻭﺭﺍﯼ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻫﺎ
ﭼﻮﻥ ﺍﺧﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ
ﺑﺮ ﺑﺎﻝ ﺑﺎﺩﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﯿﻤﺎ
ﺷﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ

من در این عرصه آغشته ب بغض،لب خندان دیدم،چشم گریان دیدم،گریه کردم اما بارها خندیدم
رمز بیداری را پشت بی خوابی این ثانیه ها فهمیدم

مردم از فتنه گریزند و ندانند که ما
به تمنای تو در حسرت رستاخیزیم

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه!
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین، آه!

هر کسی را همدم غم ها و تنهایی مدان
سایه همراه تو می آید ولی همراه نیست

تو طاعت حق کنی به امید بهشت
نه نه تو نه عاشقی که مزدوری تو

ویرانه نه آنست ک جمشید بنا کرد
ویرانه نه آنست ک فرهاد فروریخت
ویرانه دل ماست ک با هر نگه تو
صدبار بنا گشت دگر بار فروریخت

ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻭﺳﺖ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ
ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﮕﺬﺍﺭﯼ
ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ! ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﯼ
ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﯼ ﻣﻌﻤّﺎ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ

یا بزن سیلی به رویم یا نوازش کن سرم در دو حالت چون رسم بردست تو میبوسمش

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها

ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﻬﺠﻮﺭﯼ ﻋﺸﺎﻕ ﺭﻭﺍ ﻣﯽﺩﺍﺭﯼ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﺯ ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺟﺪﺍ ﻣﯽﺩﺍﺭﯼ

ﺩﻝ ﺑﺒﺮﺩﯼ ﻭ ﺑﺤﻞ ﮐﺮﺩﻣﺖ ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﻟﯿﮑﻦ
ﺑﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﯽﺩﺍﺭﯼ