ریش بر میکند ومیگفت ای دریغ
کافتاب نعمتم شد زیر میغ

غلط است آنکه گویند به دل ره است دل را

دل من زغصه خون شد دل تو خبر ندارد

در مذهب ما باده حلال است ولیکن
به روی تو ای سرو گل اندام حرام است

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی، من به خدا رسیده ام

میان ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﻣﻌﻨﯽ، ﺑﺴﯽ ﺗﻔﺎﻭﺗﻬﺎﺳﺖ
ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﺍ، ﺑﺘﺼﻮﺭ ﻣﮕﻮﯼ ﺍﻫﺮﻣﻦ ﺍﺳﺖ

تَنَت تلفيقِ گُنگِ عنصر باد است با آتش
نفسهايت شمالي سرد، لبهايت جنوبم کرد

ﺩﺷﻤﻦ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺍﺯ ﺧﺼﻢ ﺑﺮﻭﻧﯽ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺳﺖ
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﮑﻮﻩ ﯼ ﯾﻮﺳﻒ ﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺎﺷﺪ

دست از طلب ندارم تا کام من برآید
یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

دور از رخ تو دم به دم از گوشه چشم
سیلاب سرشک آمدوطوفان بلا رفت

ﺗﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﺳﺖ ﺩﻟﻢ
ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻃﺮﺏ ﺯﮐﻒ ﻧﻬﺎﺩﺳﺖ ﺩﻟﻢ

ﺭﻩ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺯﻟﻒ ﺩﻻﻭﯾﺰ ﮐﺠﺖ
ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﮐﺞ ﻓﺘﺎﺩﺳﺖ ﺩﻟﻢ

موي سپيد را فلکم آسان نداد
اين رشته را به نقد جواني داده ام

ﻣﯽ ﺧﻮﺭ ﮐﻪ ﺷﯿﺦ ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﻭ ﻣﻔﺘﯽ ﻭ
ﻣﺤﺘﺴﺐ
ﭼﻮﻥ ﻧﯿﮏ ﺑﻨﮕﺮﯼ ﻫﻤﻪ ﺗﺰﻭﯾﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ

داده چشمان تو در کشتن من دست بهم
فتنه برخاست چو بنشست دو بد مست بهم
هر یک ابروی تو کافیست پی کشتن من
چکنم با دو کماندار که پیوست بهم
شیخ پیمانه شکن توبه به ما تلقین کرد
آه از این توبه و پیمانه که بشکست بهم
مرغ دل زیرک و آزادی از این دانه محال
که خم گیسوی او بافته چون شست بهم
دست بردم که کشم تیر غمش را از دل
تیر دیگر زد و بر دوخت دل و دست بهم

ﻣﻦ که یکجا، ﺩﻣﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪﻡ
ﻣﺎﻧﺪﻡ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﭼﻮ ﻧﻘﺶ ﺑﺮ ﺩﯾﻮﺍر

ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ
ﺁﺧﺮ ﮐﺎﺭ، ﺧﻮﺩ ﺷﺪﻡ ﺑﯿﻤﺎﺭ

رفت از بر من آنکه مرا مونس جان بود
دیگر به چه امید در این شهر توان بود

دل به دل ز تو تا تو آمدم
قبله گاه من خاک کوی تو

من که عاشقم ،مست و سرخوشم
جرعه میکشم از صبوی تو

وای وای وای دلم وای دلم خخخخ::ha:

ما بی غمان مست دل از دست دادهایم

همراز عشق و همنفس جام بادهایم

من بی مایه که باشم که خریدار تو باشم
حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم

مگوی آن سخن کاندران سود نیست
کزین آتشت بهره جز دود نیست