دانی که چرا سر نهان با تو نگویم
طوطی صفتی طاقت اسرار نداری

یارب چه بلا که عشق یارست
زو عقل به درد و جان فکارست

تــا کــی در انــتــظــار گـذاری بـه زاریـم
بـاز آی بـعـد از ایـنـهـمـه چـشم انتظاریم

آسمان کِشتیِ ارباب هنر میشکند
تکیه آن بِه که بر این بحر معلّق نکنیم

ماهرویا مهربانی پیشه کن
سیرتی چون صورت مستحسنت

ﺗﺎ ﻧﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻋﯿﻦ ﺻﻮﺍﺑﺴﺖ ﻣﮕﻮﯼ
ﻭﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻧﯿﮑﻮﺵ ﺟﻮﺍﺑﺴﺖ ﻣﮕﻮﯼ

یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

روشــنــانـی کـه بـه تـاریـکـی شـب گـردانـنـد
شــمــع در پــرده و پــروانــه ســر گــردانــنــد

دل همه دم به یاد توست , دیده در انتظار توست
بر در و دیوار دلم , نقش تو و نگار توست

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو مراد من دهی من به خدا رسیده ام

من مانده ام مهجوراز او
دیوانه ورنجور از او
گویی ک نیشی دور از او
در استخوانم میرود

دیگرم، از پی دویدن بهر چیست؟

وین همه، رختم دریدن بهر چیست؟

تاتوانی میگریز از یار بد

یاربد بدتر بُوَد از مار بد

مار بد تنها تورا بر جان زند

یار بد برجان و بر ایمان زند

دلم گرفته ، ای دوست! هوای گریه با من.....
گر از قفس گریزم کجا روم ، کجا من؟

نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد

دوش دیدم ک ملاىًک در میخانه زدند

گل آدم بسرشتند و ب پیمانه زدند

دايم دل خود ز معصيت شاد كني
چون غم رسدت خداي خود ياد كني

یاد خوبان ن حساب است ک فراموش شود...

ن چراغ است ک خاموش شود....

در دايره قسمت ما نقطه ي تسليميم
لطف آنچه تو انديشي حكم آنچه تو فرمايي

یار بی پرده از در و دیوار
در تجلی است یا اولی الابصار