یارب به کمند عشق پا بستم کن

از دامن غیر خودتهی دستم کن

یکباره زاندیشه عقلم برهان

وزباده صاف عشق سر مستم کن

نشاط جوانی ز پیران مجوی
که آب رفته باز نیاید به جوی

یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب

کز هر زبان که می شنویم نا مکرر است

تو اون کوهی که باد بتو تکیه کرد
با اسم تو تفسیر شده واژه ی درد

در دايره قسمت ما نقطه ي تسليميم
لطف آنچه تو انديشي حكم آنچه تو فرمايي

از عشق من به هر سو در شهر، گفتگويي ست

من عاشق تو هستم، اين گفتگو ندارد

دردایره قسمت ما نقطه تسلیمیم

لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

شعرای گیتا و ماهکو . لااقل شبیه هم نگید خخخ

یک پشت زمین دشمن گر روی بمن آرد
از روی تو بیزارم گر روی بگردانم

ماز یاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه میپنداشتیم

مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست
به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن

نیازارم ز خود هرگز دلی را
که می ترسم در او جای تو باشد

دریاب که از روح جدا خواهی رفت
در پرده ی اسرار فنا خواهی رفت

می نوش ، ندانی از کجا امده ای
خوش باش، ندانی ب کجا خواهی رفت

ترسم اي مرگ نيايي تو و من پير شوم آنقدر زنده بمانم كه ز جان سير شوم

منم که شهره شهرم به عشق ورزيدن
منم که ديده نيالوده ام به بد ديدن

ﻧﻪ ﻫﺮ ﮐﻠﮑﯽ ﺷﮑﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻪ ﻫﺮ ﺯﯾﺮﯼ ﺯﺑﺮ
ﺩﺍﺭﺩ
ﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻪ ﻫﺮ ﺑﺤﺮﯼ ﮔﻬﺮ
ﺩﺍﺭﺩ

در هوای تو چو بلبل زدمی نعرهٔ شوق
که به گلزار لطافت گل خندان بودی
جان به آواز دلاویز تو دادم بر باد
که بوقت سحرم مرغ خوش الحان بودی

یعقوب هم به دیدهٔ معنی بود ضریر

گر مهر یوسفی به یهودا برافکند

من مفلسم در کاروان گوهر که خواهی قصد کن

نگذاشت مطرب دربرم چندان که بستاند عسس

ساقی به نور باده برافروز جام ما
مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

ما در پياله عکس رخ يار ديدهايم
ای بیخبر ز لذت شرب مدام ما

ﺍﯼ ﺳﺎﺭﺑﺎﻥ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺭﻭ ﮐﺂﺭﺍﻡ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﯽﺭﻭﺩ
ﻭﺁﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺩﻟﺴﺘﺎﻧﻢ ﻣﯽﺭﻭﺩ