دردیست غیر مردن کان را دوا نباشد

پس من چگونه گویم این درد را دوا کن

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو مراد من دهی من به خدا رسیده ام

من از بیگانگان هر گز ننالم
که با من هر چه کرد آن آشنا کرد

دین و دل بردند و قصد جان کنند

الغیاث از جور خوبان الغیاث

میگردی ی شعر عجیب پیدا میکنی:/

ثوابت باشد ای دارای خرمن
اگر رحمی کنی بر خوشه چینی

یادگار از تو همین سوخته جانی است مرا شعله از توست اگر گرم زبانی ست مرا

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

از این پنج شین روی رغبت متاب
شب و شاهد و شمع و شهد و شراب

بــا خـــدا بـــاش و پادشـــاهـی کن
بی خدا باش و هر چه خواهی کن

نشاط جوانی زپیران مجو
که آب روان باز ناید به جوی

یار مرا غار مرا عشق جگر خار مرا
یارتویی غار تویی خواجه نگهدار مرا

آینه چون نقش تو بنمود راست
خود شکن آئینه شکستن خطاست

تا توانی دلی بدست آور

دل شکستن هنر نمیباشد

دل میرود زد دستم صاحب دلان خدارا
دردا ک راز پنهان خواهد شد اشکارا

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست

تو شاهد شب و تب و تاب منی
تو شب نارفیقی تو مهتاب منی

ویرایش شد AlirezaM (1398/5/26 , 06:48) [1]

یارب آن نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از دست حسود چمنش

شاه نشین چشم من تکیه گهخیال توست

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شب های جدایی