ای دل چه اندیشیدهای در عذر آن تقصیرها
زان سوی او چندان وفا زین سوی تو چندین جفا

آمدی جانم بـــه قــربــانــت ولــی حــالــا چــرا
بی وفا حالا کــه مــن افــتــاده ام از پــا چــرا

اي غايب از نظر به خدا مي سپارمت
جانم بسوختي و به دل دوست دارمت

توانا بود هر که دانا بود
ز دانش دل پیر برنا بود

در دايره قسمت ما نقطه ي تسليميم
لطف آنچه تو انديشي حكم آنچه تو فرمايي

یک نفر آمد صدایم کرد و رفت
در قفس بودم، رهایم کرد و رفت

تو نیکی میکن و در دجله انداز
که ایزد در بیابانت دهد باز

ز فراق چون نلالم، من دل شکسته چون ني؟
که بسوخت بندبندم ز حرارت جدايي

ویرایش شد kakojavad (1398/5/21 , 16:49) [1]

یا بفرما به سرایم، یا بفرما به سر آیم
هدفم وصل تو باشد، چه تو آیی ، چه من آیم

مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد
نیت خیر مگردان که مبارک فالیست .

تا توانی دلی بدست آور
دل شکستن هنر نمیباشد

دردیست غیر مردن کان را دوا نباشد

پس من چگونه گویم این درد را دوا کن

نابرده رنج گنج میسر نمی شود
مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

دست از طلب ندارم تا کار من برآید
یا تن رسد به جانم یا جان ز تن برآید

دانی که چرا سر نهان با تو نگویم
طوطی صفتی طاقت اسرار نداری

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

رسم عاشق نیست با یک دل دو دلبر داشتن
یا زجانان یا زجان باید که دل برداشتن

نیازار موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است

ویرایش شد kakojavad (1398/5/23 , 09:55) [1]

# kakojavad (13.08.2019 / 18:30)
میازار موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش استداری اشتبا میزنیا

تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی