ما نمی پوشیم عیب خویش، اما دیگران عیب ها دارند و از ما جمله را پوشیده اند

دل همچو سنگت ای دوست به آب چشم سعدی
عجب است اگر نگردد که بگردد آسیاب!

ديدي اي دل كه غم عشق دگر بار چه كرد   

چون بشد دلبر و با يار وفادار چه كرد

دیدی که مرا هیچکس یاد نکرد
جز غم که هزار آفرین بر غم باد

دانی که چرا سر نهان با تو نگویم؟ طوطی صفتی طاقت اسرار نداری

یک نعره مستانه ز جایی نشنیدیم
ویران شود این شهر که می خانه ندارد

در اين سرای بي کسی کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

دل میرود ز دستم صاحب دلان خدارا
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

ای قوم به حج رفته کجایید کجایید
معشوق همین جاست بیایید بیایید

دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد

چـــون بشد دلبـــر و بـــا یار وفـادار چه کرد

دوســـت دارد یار این آشفتگــــی

کوشـــش بیهوده به از خفتگــــی

یاری اندر کس نمیبینیم یاران را چه شد؟
دوستی کی آمد آخر دوستداران را چه شد؟

دلم تنهاست ماتم دارم امشب
دلی سرشار از عم دارم امشب

با عقل، آب عشق به يک جو نمي رود

بيچاره من که ساخته از آب و آتشم

ما بی غمان مست دل از دست داده ایم
همراز عشق و همنفس جام باده ایم
بر ما بسی کمان ملامت کشیده اند
تا کار خود ز ابروی جانان گشاده ایم

مرا کدام جدا کرد بی گناه از تو؟

سیاه بختی من یا که اشتباه از تو؟

وفا مجو ز کس ور سخن نمیشنوی
به هرزه طالب سیمرغ و کیمیا میباش

شازده کوچولو پرسید:
غم انگیز تر از اینکه بیای و کسی خوشحال نشه چیه؟
روباه گفت : بری و کسی متوجه نشه...

هر گلی نو که در جهان آید
ما به عشقش هزار دستانیم

من خنده زنم بر دل ، دل خنده زند بر من
اینجاست که میخندد دیوانه به دیوانه