الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشق اسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

ای یارمهربانم همیشه بمان کنارم

من از روئیدن خار سر دیوار دانستم
که ناکس ، کس نمی گردد بدین بالا نشینی ها

ای بیخبر از سوخته و سوختنی
عشق آمدنی بود نه آموختنی

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا

یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا

از در در امدی و من از خود به در شدم
گویی کزاین جهان به جهان دگر شدم

میازار موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو

تا تو مراد من دهی من به خدا رسیده ام

من آن موج اشکم که بی اختیارم
خودم را به آغوش تو میسپارم
تو دریای من باش

شاه نشین چشم من تکیه گه خیال توست

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شب های جدایی

یک قطره چشیدیدم زمینای محبت

گشتیم فنا زدریای محبت

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چو سیل روانه

هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمرد

به یقین عیب تو پیش دگران خواهد برد

دوست آن است که گیرد دست دوست
در پریشان حالی و درماندگی

یک سال دیگر آمد و دنیا عوض نشد چیزی بغیر پیرهن از ما عوض نشد

در آن نفس كه بميرم در آرزوي تو باشم
بدان اميد دهم جان كه خاك كوي تو باشم

مذهب زنده دلان خواب پریشانی نیست

از همین خاک جهان دگری ساختن است

تو شبی در انتظاری ننشستهای چه دانی

که چه شب گذشت بر منتظران ناشکیبت

تو نیکی کن به مسکین و تهی دست
که نیکی خود سبب گردد دعا را