وحرف های ناگفته قلب که به چشم ها بستگی دارد.

آدم مودی؟
آدمی که دلش پر از مهر و محبته
ولی اعصاب نداره.

به اطرافم نگاه میکنم و کسانی را میبینم که از رفتار و حرفهایشان زخمهایی عمیق برداشتهام و حتی بارها با آن زخمها جانم را گرفتهاند. احساس میکنم در تمام این سالها نه با دوستان و عزیزانم، بلکه با قاتلانم زندگی کردهام.

یادت باشه که تو بارها بهم زخم زدی و من مثل احمقا بخشیدمت با اینکه لایقش نبودی،اما حالا چی موند از من؟ یه جسمی که روحشو از دست داد تا تو ترمیم بشی .

انقدر سکوتم حرف داره، حرفم حرف نداره

بعضی اوقات حتی گریه کردنم ارومت نمیکنه
فقط نیاز داری تو سکوت خودتو بکشی.

والا آدما هر چی مهربون تر ضعیف تر ، اصلا دریا خوبه آبیه قشنگه کنارش وایمیسی سنگ پرت میکنی سمتش بازم قشنگ و شفاف میمونه ولی حدتو باهاش ندونی ، تو چند ثانیه غرقت میکنه ، توم خوب باش تا جایی که سنگی که سمتت پرت میکنن به قلبت نخوره اگه خورد ، غرقشون کن.

بیش از حد فکر کردن شوخی نیست.
این فکرو خیالای لعنتی از درون ادمو می بلعن

قوی باش مثل یه لبخند پر از بغض...

شوخی شوخی زندگیمونو باختیم.😅

ما از آنان که به ما تکیه کرده بودند، بی پناهتر بودیم.🙂🙂😊

ویرایش شد «MaHsA» (1402/10/26 , 08:47) [1]

زخمهای عمیق، همان قهقهه هایی ست که بعدها به لبخندی اجباری و نه از روی خوشحالی، تغییر ماهیت میدهند.

ما که توقعمان زیاد نبود!
دلمان کسی را میخواست که ما را بلد باشد!
وقتی ببینیم نیست؛
دلسرد میشویم، سکوت میکنیم و به هیچ کنشی، واکنش نمیدهیم
وقتی بارها بودیم و دیده نشدیم 
حرف زدیم و شنیده نشدیم
چایی ریختیم و تنهایی خوردیم
فیلم دیدیم و تنهایی خندیدیم
بغض کردیم و تنهایی اشک ریختیم
و از یک جایی به بعد، ما کسانی را داشتیم که دوستشان نداشتیم!
صحبت از خیالبافی و ایده آل پردازی نیست!
صحبت از این است که آدمها برای ماندن، انگیزه میخواهند
دلشان که گرم نباشد، بیحس میشوند،
پشت میکنند به هرچیزی که بود و میروند
برای همیشه میروند...

مثل یک کودکِ معلول که در کُنجِ کلاس، پچ پچِ هر دو نفر را به خودم میگیرم...🙂

زندگیم هر روز داره «کاریش نمیشه کرد»تر میشه.🙂

روزی صدبار به خودم میگم مگه تو چند سالته که انقد حالت بده؟!
و روزی صدبار جواب میدم: جوان ز حادثه ای پیر میشود گاهی.


ویرایش شد «MaHsA» (1402/10/26 , 08:54) [1]

از کِی کوچ کردیم به این همه سکوت؟
به این همه تنهایی...

یا واقعا باشید یا واقعا نباشید…
چون هرجور بودنی رو میشه تحمل کرد،
به جز نصفه نیمه بودن…!

حس میکنم همه چیز غیر واقعیه؛
مثلِ این میمونه که تو خوابم گیر کردم و میدونم که این یه خوابه و هی منتظرم تا یکی بیدارم کنه،تکونم بده و بگه بلند شو صبح شده!
ولی اون صبح هیچ وقت نمیاد و من مثلِ همیشه کارای روزانمو انجام میدم و با همه میگمو میخندم اما در آخر،حس میکنم که اینها بالاخره تموم میشن و یه روز که از همه چی خسته شدم بهترین لباسمو میپوشم و میرم بالای یه ساختمون و تموم!
شاید اون موقع بالاخره از خواب پاشم شاید هم نه
شاید یه نور بیاد و دستمو بگیره یا شاید اصلا دیگه منی وجود نداشته باشه!