یه روز میفهمی منتظر گذاشتن آدما با از دست دادنشون هیچ فرقی نداره
ولی دیگه دیره.

دلم میگیره از اینکه برعکس من تو رابطههام هیچکس تاحالا از ته دلش حواسش به من نبود.
از ته دلش براش مهم نبود چی خوشحالم میکنه و چی ناراحت...
دلم میگیره از اینکه همیشه حضور و اهمیت خودم رو به بقیه یادآوری کردم.

فروغ چقدر قشنگ گفته:
مردم هیچ به ما نمیدهند که ما خودمان از بهدست آوردنش عاجز باشیم! از مردم، فقط رنج و ناراحتی و سر و صدای بیخود نصیب آدم میشود!

ظرفیت شوخیمون اگه بالاست دلیل نمیشه شما ته بیشعوریتو بذاری :>

چه میشود کرد؟ مگر میشود دنیا را پاره کرد و از تویش خوشبختی درآورد؟ همین است که هست.
• فروغ فرخزاد

زر بود همه حرفاتون که میگفتین زخما کمرنگ میشن.
انقدر زیاد شدن که من دارم کم کم رنگ اونا میشم!

بعضی از آدما پشیمونم میکنن از این که هیچ وقت در حقشون بدی نکردم !

کسی که دوستت داره رو زیادی تنهاش نزار؛
به این بهانه که چون دوستم داره همیشه هست،
زیادی که تنهاش بزاری به تنهایی عادت میکنه؛
اونوقت حتی اگر بازم دوست داشته باشه،
دیگه بود و نبودت براش فرقی نداره؛
دوستت داره چه باشی، چه نباشی؛
ولی دیگه بود و نبودت براش اهمیتی نداره؛
چون دوست داشتنت رو تو تنهایی یاد گرفته!??

اینکه کسی ازتون دلخوره و نیم ساعت بعد فراموش میکنه نشونه بی ثباتیش نیست.اون فقط دوستون داره نمیخواد دلخور بمونه.پس یه وظیفه ندونین براش هردفعه قلبشو به گا دادین!

وقتی داری از تغییر رفتارم ناراحت میشی
به اینکه ممکنه دلیلش خودت باشی هم فکر کن!

آدم یه وقتهایی به خودش میاد و
میبینه از چیزهایی دست برداشته
که فکر میکرده بدون اونا هیچه!

ولی اگه یه نفر تو چهل، پنجاه سالگی ازم
بپرسه سالهای جوونی خودتو چطوری
گذروندی، به احتمال زیاد بغض میکنم...

بنويسيد اميدوارترين بوديم
آن هنگام كه تن هايمان
آغشته ی زخم و درد بود...

یه دیالوگی تو فیلم برادرم خسرو هست
شهاب حسینی میگه:
«اصلا دیگه نمیدونم چی حالم رو خوب میکنه»
خیلیامون تو این شرایط قرار گرفتیم...!

Fans do not want to crawl ...

شیفتگان پرواز را میل خزیدن نیست ...

گاهي اوقات آدم دستش به نوشتن نمیره ، پاش پايِ رفتن نیست ، دلش دیگه رمق عاشقي نداره ..
گاهي اوقات آدم دوست داره اما توان موندن نداره ؛ روز و ماه و فصل خاصیم براش ملاك نیست ؛ آدم از یه جایي به بعد نمیدونه دلشو باید به کدوم اتفاق ، خوش کنه ؟ کدوم خاطره ؟ یا اصلـا کدوم آدم ؟

با اینکه میدونم اصلا کسی حواسش بهم نیست بازم نمیدونم چه مرضی بی درمونی دارم که هر دقیقه همش این گوشی بی صاحابو چک میکنم.

چی بگم؟ چی دارم ک بگم؟ البته حرف ک واسِ گفتن زیاده؛ ولی می دونی، آدما از ی جایی ب بعد دیگ حوصله دردودل کردنم ندارن. حوصله ندارن حرفایی رو ک تو دلشون تلنبار شده رو ب زبون بیارن؛ برای همین بدون اینکه خبر داشته باشن اون حرفا سَمیه می خورنشون، اروم اروم اون سم پخش میشه توی کل روحشون و کل وجودشونو سمی میکنه؛ کم کم دردو حس می کنن و از ی جایی به بعد از شدت زیاد درد می خوان گریه کنن، ولی توانایی انجام همین کارو هم ندارن و اشکایی ک قرار بود از چشماشون بباره تبدیل ب بغضِ سنگیِ توی گلوشون میشه. حالا علاوه بر سم و دردی ک توی وجودشون قرار داره باید احساس خفگی رو هم تحمل کنن؛ ولی می دونی قسمت تلخ ماجرا کجاست؟ اونجاست ک هیچکی تو رو نمیفهمه، همه از تو انتظار دارن ی آدم شاد و خندون باشی. توام ک نمیتونی حالتو توضیح بدی. میدونی ک توضیح دادنش فقط وقت تلف کردنته، وقتی کسی نمیفهمه؛ فقط ی لبخند تلخ مصنوعی می زنی، لبخندی ک تلخیشو فقط خودت حس میکنی؛ طبق معمول تظاهر می کنی حالت خوبه، ک بگذره...
??

علی رغم ظاهرِ حاضرجوابم هیچ وقت نتونستم حرفایی رو که توی دلم تلنبار شدن رو به زبون بیارم. هیچ وقت نتونستم دردامو فریاد بزنم. تک تک کلماتی که باید به زبون میاوردم تبدیل به سکوت شدن و توی چاله های قلبم دفن کردمشون. همه اون اشکایی که قرار بود از چشمام ببارن تبدیل شدن به بغض و مثل همیشه ریختم تو خودم. فکر نکنم تا الان کسی متوجه غم توی چشمام شده باشه آخه همیشه پشت خنده هام قایمش کردم و هیچ وقت نذاشتم کسی بفهمه. یه خونه برای خودم ساختم با آجُرایی که از جنس غم بودن؛ خونه که چه عرض کنم بیشتر شبیه ویرونه بود. البته ظاهرش قشنگه بودا! یجورایی گول زننده بود؛ ولی کاش همیشه درش بسته بمونه و کسی نتونه واردش شه؛ که اگر بتونه میفهمه اون خنده های از ته دل و نگاه های پر از امیدم، فقط و فقط یه سراب بودن. میترسم از سردی نگاهم یخ بزنه یا توی سیل اشکام غرق بشه. کاش هیچ وقت کسی نتونه به این ویرونه ای که ساختم نزدیک بشه...
??