♨️شبتــــــــآن بخیـــــــــر♨️

ویرایش شد **nafasi** (1401/10/9 , 22:58) [1]

وقتی خودتو دوست نداشته باشی ، مدام گیر آدمایی میفتی که واقعا دوستت ندارن .

پــوریا مظفــریان ?

یه مرحله از زندگی هست که آدم از هر کسی و هر جایی که بهش تعلق داره دل میکَنه و میره ، ولی یه نقطه هست که آدم به خودش میاد و میبینه به هیچ جا تعلق نداره ، هیچکس نیست که حتی ترکش کنه...

دارم متلاشی میشوم و این یک داستان نیست، دارم متلاشی میشوم و جز کلمهها چیز دیگری ندارم؛ باید بنویسم که خستهام، خسته از صبوری بیش از حد، خسته از ایستادگیه بالاتر از توان و خسته از جنگیدنه بی پایان. کجا باید خودم را تسلیم کنم؟ به چه کسی باید بگویم که دیگر نمیتوانم؟!

کجا باید خودمو تسلیم کنم؟

الان فقط دلم میخواد لش کنم.
همه چی رو نصف و نیمه ول کنم.
بیخیال کار بشم و تا لنگ ظهر بخوابم. بیخیال رژیمای مسخره غذایی بشم و هر چقدر دلم میخواد غذا بخورم. تمام برنامه هامو لغو کنم و دیگ هیچکدومو ادامه ندم،.
آهنگامو یه دور پاک کنم و آهنگای جدید دان کنم. آدمای دورمو حذف کنم. فیلم ببینم. کتاب بخونم. از تمام صفحای مجازیم دلیت اکانت بزنم. کافه برم. موهامو از ته بتراشم. سفر برم. دغدغهام فقط خودم باشه و یه دور زندگیمو زیرو رو کنم تا دوباره همه چیو از نو بسازم.
?

خـــــــــــــــــــــــُـــــــــــدااااااااااا

من همیشه ب آدمای دورم گفتم که چه کارایی ناراحتم میکنه
من همیشه بهشون گفتم چطوری میتونن قلبمو بشکونن
تو ذهنم با این کارم و حرفام فک میکردم چون الان میدونن دیگه انجامش نمیدن
ولی میدونی چیکار کردن؟
آره دقیقا به بدترین نحوه اون کارو انجام دادنو منو له کردن
قلبمو جر دادن و اصلا واسشون مهم نبود اون اعتماد و جسمو روحی که از بین رفت?

قلبم درد داره.
هیچ قرصی هم دیگه براش دوا نیست.
قلبم درد داره
این درد خیلی فرق داره…
وجودم،روحم،همش درد داره
یه درد بی پایان.

وقتی میگن یاد بگیر از زندگیت لذت ببری و به تهش فکر نکنی، واسم مثل این میمونه که به آدمی که از طبقه بیستم هلش دادن بگی از تماشای منظرهی سقوط لذت ببر، به ترکیدن آخرش فکر نکن.

هاروکی موراکامی، چقد قشنگ درونگرایی رو توصیف کرده:
«وقتی چیزی مرا رنج میداد، درمورد آن با هیچکس حرفی نمیزدم و بهتنهایی مشکل را حل میکردم،
نه اینکه واقعاً احساس تنهایی کنم، بلکه فکر میکردم انسانها، خودشان باید خودشان را نجات دهند» ))

داشتم فکر میکردم بعضیامون خیلی بیرحمانه داریم یه دردایی رو تحمل میکنیم، دردایی که خیلی بزرگتر از قد و قواره ماست، هیچوقت حق انتخابی براشون نداشتیم، زورشون خیلی بیشتر از لبخندامونه، دردایی که هر بار از خودت میپرسی چرا من؟! و هر بار جوابی که هیچوقت پیداش نکردی غمگین و غمگینترت میکنه.

میدونست که من زود ناراحت میشم.
میدونست که رو چیا حساسم و هی بیشتر بهم بی محلی میکرد و عذابم میداد؛منم که حساس بودم هی به جونش غُر میزدم هی به روش میاوردم بی محلیشو!
اونم نقطه ضعفمو میدونست و هی میگفت : تو حساس شدی ، تو دیگه خسته شدی از این رابطه ، داری بهونه میگیری و..
داشت حرفه دل خودشو به من میفهموند و من ساده هربار خودمو مقصر میدونستم.
آدما بعضی وقتا برایِ اینکه حسو حالشونو بهت بفهمونن مجبورن حرف دل خودشونو به اجبار تو ذهنت بندازن تا درگیرش بشی و خسته ، بعد تمام اشتباهاتو میندازن گردن تو و به راحتی میذارن میرن و تو میمونی با وجدانی همیشه ناراحته و باور میکنی که مقصری!

میدونی بیشترین شناخت از اطرافیانت رو کی پیدا میکنی؟! زمانی که روی مود خوبی نیستی و بیشتر از همیشه به مراقبت و توجه نیاز داری، رفتار و برخوردی که اون زمان با تو دارن، نشون میده در واقعیت چقدر براشون مهمی و ارزش داری.!

هروقت یکی بهتون گفت نگران نباش درست میشه، مطمئن باشید درست نمیشه

# kakojavad (16.01.2023 / 10:18)
بنظرم یکی از درسترین حرفا و متناست

هعی......

ویرایش شد **nafasi** (1401/10/26 , 17:55) [1]

از لحاظ روحی احتیاج دارم یکی محکم بغلم کنه، بگه خیلی آدم صبوری بودی، اما من داشتم از دور میدیدمت؛ خیلی خسته شدی، خیلی...

گاهی آنقدر عصبیام از نیش و کنایهها که دلم میخواهد با یک لگد، محکم بزنم زیر میز دنیا و همه چیز را به هم بریزم. گاهی عمیقا دلم میگیرد از اینهمه کاری به کار کسی نداشتن و به حال خود رها نشدن. گاهی دلم میسوزد برای خودم، که برای همه خوب خواستم، سعی کردم همه را درک کنم، ببخشم، دوست داشتهباشم. اما تلاشم بینتیجه بوده.
که در نهایت، آدمها هر روز، کار را برای من سختتر کردهاند. که تا دلخوش شدم به حرفها و لبخندهاشان، عوض شدند، که نفهمیدم چه میگذرد در شقیقهی این آدمها...
دلم میخواهد مشغولیتهای زندگیام را بیندازم یک وری، اتاقم را مچاله کنم، تقویم و ساختمانها و جاده را مچاله کنم، شهر را مچاله کنم. لاقیدترین شوم و بزنم به کوهی، غاری، جنگلی، بیابانی چیزی...
که گاهی بد خستهات میکنند آدمها...

- نرگس صرافیان طوفان