در گلو میشِکند نالهام از رِقَت دل
قِصهها هست ولی طاقتِ ابرازم نیست...

من تو را همانطور دوست داشتم که
آرزو میکردم یکی مرا دوست داشته باشد.

یه چیزایی هست نه میشه نوشت نه میشه به زبون آورد و نه میشه فراموش کرد؛ همونا میشن چروک های صورت، موهای سفید، بد اخلاقی های گاه و بیگاه

وقتی کسی
حرف از رفتن میزند
مدت هاست رفته
فقط می خواهد مطمئن شود
چیزی از خودش
در شما جا نگذاشته باشد

برایم غریب بمان
که
هر که دل به او بستم
اهل رفتن شد.

بی حس شدگان را چه غم از خنجر بعدی...

یــه وقتایی خنده دارترین خاطره ها
میشن دلیل گریه هات

تنهایی خوب چیزی ست
این را بعد ها می فهمی
در یک صبح خاکستری
وقتی شعاع نور تابیده از پنجره
جای خالی کنارت را روشن کرد
تازه می فهمی
بودن هایی هست
هزار بار سردتر از نبودن
همچون سردابه ای تاریک
و تو چه بسیار روزها
که با یک چراغ نفتی کوچک
از بالای پله ها
ترسیده و منتظر
این پا آن پا کردی

تنهایی خوب چیزی بود
اگر با سلاح آدمهای اشتباهی
به جنگش نمی رفتی
و امنیت بی غرض آغوشش را
باور می کردی
و صبر می کردی

جوانی بی حاصل
اسیر همه چیز
من زندگی ام را
با حساسیتی فزون از حد
بر باد داده ام
آه بگذار زمان عاشق شدن دلها فرا رسد

همیشه
چیزهایی را کـه نداشته ام
بیشتر دوس داشته ام
همچون تو
کـه بسیار دوری
کـه بسیار ندارمت…

????

حتی اگر فراموشم کنی دیگر چه اهمیتی دارد؟آیا همینکه روزی در میان قلبت جایی داشتم، برای سرتاسر زندگیم کافی نیست؟

گفت : از قلبت چه خبر ؟!
گفتم : بسیار از تو یاد میکند...

گاهی انقدر خستم که فرمایش همه متیـــــــن...

تاحالا دلت برای آدمی که یه بار هم ندیدش تنگ شده؟ تاحالا دلت برای جایی که یه بار هم نرفتی پر کشیده؟ یا دلت لک زده واسه اون احساسی که هیچوقت تجربهش نکردی؟ همهی این حالتها یه کلمه که اصالت ولزی داره خلاصه ميشه؛ "hiraeth" یعنی دلتنگی، ناراحتی و بیقراری برای جایی... مثل خونهای که نمیتونی بهش برگردی یا گذشتهای که قابل برگشت نیست و شاید از اول هم وجود نداشته.
خیلی وقتا یه سری حسا، یه جاها و یه آدمایی رو شاید از نزدیک ندیده باشی ولی ناخودآگاه ته قلبت دلتنگشون میشی...

نگاهم کرد و گفت: میدانی رنج تو از چیست؟
تو به آنچه نباید، بسیار میاندیشی..

من همانم که شبی عشق، به تاراجش برد
همچو حلّاج به خاکستر ِ تشویش نشست

در سرش سوره تکویر مُجَسَم میشد
قبل ِ هر زلزلهای در خودش آرام شکست

عشق از ره تکلیف به دل پا نگذارد

سیلاب نپرسد که درِ خانه کدام است...