نه پای رفتن ازینجا
نه طاقتی
که بمانم...

حکایت از چه کنم
سینه سینه
درد
اینجاست

رفت و غزلم چشم به راهش نگران شد

دلشوره ی ما بود، دل آرام جهان شد

در اوّل آسایش مان سقف فرو ریخت

هنگام ثمر دادن مان بود خزان شد

زخمی به گل کهنه ی ما کاشت خداوند

اینجا که رسیدیم همان زخم دهان شد

آنگاه همان زخم، همان کوره ی کوچک،

شد قلّه ی یک آه، مسیر فوران شد

با ما که نمک گیر غزل بود چنین کرد

با خلق ندانیم چه ها کرد و چنان شد

ما حسرت دلتنگی و تنهایی عشقیم

یعقوب پسر دید، زلیخا که جوان شد

جان را به تمنّای لبش بردم و نگرفت

گفتم بستان بوسه بده، گفت گران شد

یک عمر به سودای لبش سوختم و آه

روزی که لب آورد ببوسم رمضان شد

یک حافظ کهنه، دو سه تا عطر، گل سر

رفت و همه ی دلخوشی ام یک چمدان شد

با هر که نوشتیم چه ها کرد به ما گفت

مصداق همان "وای به حال دگران" شد

چه تازیانهها
که با تنِ تو
تابِ عشق
آزمود.

از آینه بپرس
نامِ
نجاتدهندهات را...

به عشق
پناه میبرم
تا تکیهگاهی گردد...

در وصالت چه را بیاموزیم؟
در فراقت چرا بیاموزم؟
یا تو با درد من بیامیزی
یا من از تو دوا بیاموزم

روحم خستهاس.
دوست دارم بکَّنم،
دوست دارم برم...

وقتی دلگیر باشی، با غم نهفته در غمگینترین شعرهای جهان هم ارتباط برقرار میکنی!

درین سرای بیکسی
اگر سری درآمدی
هزار کاروان دل
ز هر دری درآمدی
ز بس که بال زد دلم
به سینه در هوای تو
اگر دهان گشودمی
کبوتری درآمدی...

ما
چون تکههای چوب بر دریا
سرگردانیم
و حتی نمیتوانیم غرق شویم...

گفتم آسان شود از عشق همه مشکل من
آه از این کار که آسان مرا مشکل کرد