دلم برای خودم تنگ شده؛
اون آدمی که میتونست خودشو واسه آدمای جدید توضیح بده و مراحلِ اولیهٔ آشناییرو طی کنه...

ولی خیلی حسِ خوبیه برا یکی انقدر مهم باشی که اخرین و اولین کارش قبلِ خواب و بعدِ بیداری پیام دادن به تو باشه، این ادم واقعا دوسِت داره از دستش نده

یکی از چیزایی که آدمو بیذوق میکنه وقتیه که میبینی به اندازهی تو برات ذوق نداره.

قلب، خاک خوبی دارد. در برابر هر دانه که در آن بنشانی، هزار دانه پس میدهد.
اگر ذرهای نفرت کاشتی، خروارها نفرت درو خواهی کرد. و اگر دانهای از محبّت نشاندی، خرمنها بر خواهی داشت.

از آخرین باری که میشد به کسی گفت درست میشه خیلی وقته که گذشته.

:|

دل ما عجیب دلیست
هر تکه اش یه گوشه افتاده!

#آلیس اسلتری

حافظم پاک شده نسبت ب ادما...

دلی که گرفت
دلی که شکست
و دلی که رفت!

زمانى كه بخواهيد وصيت نامه بنويسيد متوجه خواهيد شد تنها كسى كه از داراييتان سهمى ندارد خودتان خواهيد بود! پس تا ميتوانيد از زندگى لذت ببريد...

از پنجره نگاهش به اسمون بود. هوا سوز داشت، اونم سیگارشو روشن کرد. با حسرت به آسمون نگاه میکرد، متوجه بغض چشماش شدم ولی به روی خودم نیاوردم. به سیگاری که دود میکرد نگاه کرد بعدش یهو گفت: منم مثل این سیگار سوختم؛ ولی کاش میشد مثل همین سیگار زود تموم شد.

از لحاظ روحی نیاز دارم:
بشینم با یکی از دردام حرف بزنم؛ به دنیا فحش ناموسی بدیم و آخرشم همو بغل کنیم و از گریه عر بزنیم باهم؛ شاید ظاهرم ب آدمای شاد بخوره یا حرفایی بزنم که بیخیال و فارغ ز غوغای جهان نشونم بده؛ ولی فقط خودم از دردای تو دلم خبر دارم.

کسی رو خسته نکنید، آدمِ خسته دیگه هیچی براش مهم نیست فقط میذاره و میره؛ آدمارو از دوست داشتنِ خودتون خسته نکنید.

همه ادما میرن چه خوب چه بد و بعد هر رفتنشون فقط یه یادگاری از خودشون جا میزارن اونم دلتنگیه...
همون دلتنگی ای که ساعت ۲ شب از خواب بیزارت میکنه،سرت داد میزنه،جرت میده،اشکتو درمیاره اونقدری که دیگه تحمل باز کردن چشاتو نداری و اون دلتنگی که از ادمای سابق زندگیم جا مونده میشه گفت پررنگ تر از وجود تمام و کمال خودشون بوده، دردناک و زجر اوره.

مهم نیست
بقیه چی میخوان
مهم اینه خودت دنبال چی هستی

یه عالمه صداقت لازمه تا اعتماد کسی رو بدست بیاری، اما یه دروغ لازمه تا اون اعتماد از بین بره

چقدر
زندگی قشنگ میشود
وقتی کسی را داشته باشی
که پا به پای تو
دیوانگی کند

لبخندش بر آمده از قدرتش بود، وگرنه درون پر التهابی داشت...

چون ز من خالی بماند جای من
گر تو همراهم نباشی وای من

مرا

چون غریبهای باش
کِ

عزیزان رفتنیاند...

تنها دارایی عاطفی من دوست داشتن توست. تو که حرف که میزنی انگار شعری خوانده باشم، چیزی در درونم میدرخشد. کوچک به اندازهی بالهای شفاف یک سنجاقک. حرفهای تو شعر میشود و شعرهای تو وادارم میکند که برگردم. برگردم به زنده بودن، زنده ماندن، نفس کشیدن و زندگی. زندگی که ابتدای هر قصهایست. قصهای که میخواهد پابرجا بماند و نقال شادیها و خوشیها باشد. خوشیهایی که خُردند مثل بوتهی نازک گل سرخ و تشنهاند برای پا گرفتن و قد کشیدن. قد کشیدهایم و قدمت با تو بودنم کاش از سالهای بیتو بودنم جلو بزند. این تاریخچهی چندین ساله پر از شادیهای مشترک و زخمهای محترمی است که نباید از یاد برد و نخواهم برد از یاد، وقتی که شعر میشوی و گم میکنم بودنم را در بودنت.