همیشه هم که نباید به کسی تکیه کرد
آدم مجبوره واسه روزایی که درموندس ، واسه روزایی که از زمین و زمان واسش میباره يه تیکه از خودشو نگه داره،
كه اگه سیاهیِ مهیب شب و سکوتش رو دید، بدونه دستاش امن ترین پناهگاه،توو دلِ تاریکیِ
که برای رهایی از سیاهیِ شب
دستاش بشن سپرِ بلا، پاهاش ادامه دهنده مسیر
يه تيكه از خودش که یادش نره تو این ظلماتِ دنیا ، وجودِ خودش، چقدر معجزه میکنه...
و حقیقت ماجرا اینجاست که آدمی
در عین نیاز، در عین انتظار ، در عین فشار و بالا پایین های زندگی، در نهایت،تنهاست...