پناه بردن به آدمها با وارد رابطه شدن
متفاوت است. گاهی ناهشیارانه از رابطهها به شکل ابزاری استفاده میکنیم. ابزار به این معنا که باید آنها شبیه به ما فکر کنند، حس کنند و پاسخ بدهند. باید به آن روشی که ما دوست داریم و با آن خو گرفتهایم محبت کنند و اگر خارج از این بایدهای خودساختهی ناهشیارانه باشد به شدت عصبانی، ناامید و غمگین خواهیم شد. چنین چیزی ممکن نیست، پس پناهبردن به آدمها در نهایت بهشدت ناامید کننده خواهد بود.


? پونه مقیمی
? تکههایی از یک کل منسجم